Some Notes on the Phenomenon of Solitude

Abstrakt

Zapiski o fenomenie samotności

W filozofii problem samotności był zwykle ignorowany lub traktowany trywialnie. Gdy próbuje się jej stawić czoła, często bazuje się na dwóch nieprzekonujących presupozycjach. Pierwsza zakłada, iż aby być samemu, trzeba postawić siebie na pierwszym miejscu; druga – że samotność może być dobra i zła. Co wynika z tego dwustronnego podejścia do samotności? Samotnicza samotność, poszukiwana i szczęśliwa, oraz osamotniona samotność, długotrwała i smutna. Jednak gdy przedstawiamy owo rozróżnienie, samotność wciąż nie jest wystarczająco opisana, ponieważ obie te formy nie są tak naprawdę samotnością. Pierwsza jest najzwyklejszym „byciem samemu”, a druga osamotnieniem, dalekim od fenomenu samotności – „solisty”.