Wychowanie interpersonalne

Abstrakt

Ostatnie artykuły z zakresu neuronauk oraz ich wpływu na dydaktykę uzasadniają otwarcie się na nowe elementy wiedzy, na konieczność opanowania nowych umiejętności i potrzebę odnowienia samej dydaktyki przez usytuowanie w centrum wszystkiego relacji wychowawczej. Mózg ludzki został tak zaprojektowany, aby uczyć się poprzez dzielenie się doświadczeniami. Celem niniejszego artykułu jest zweryfikowanie istnienia korelacji pomiędzy rozwojem umysłowym a relacyjnością. Podejście pedagogiczne Chiary Lubich, wpisujące się w ten kierunek zainteresowań, podkreśla, że celem procesu wychowawczego jest rozwój tożsamości osobistej, zapoczątkowany spotkaniem z drugim. Ponadto jej zdaniem zarówno relacje interpersonalne, jak i emocje pomagają osiągnąć lepsze wyniki uczenia się. Neuronauki i nauki kognitywne wykazały wzajemne powiązania pomiędzy percepcją, emocjami i poznaniem w nauczaniu szkolnym. Uważa się zatem, że wzmocnienie wymiarów relacyjnych i emocjonalnych w dydaktyce może poprawić procesy nauczania i uczenia się. Rzeczywiście, w ostatnich dziesięcioleciach badania naukowe nad funkcjonowaniem ludzkiego mózgu i procesami uczenia się doprowadziły do nowych odkryć, które modyfikują aktualną wiedzę edukacyjną. Postępy nauki potwierdzają fakt, że rozwój umiejętności interpersonalnych może poprawić rozwój mózgu dzieci. To właśnie stosunek do innych osób – także tych, które biorą odpowiedzialność za dzieci – rozwija lub hamuje organizację obwodów neuronalnych i zdolność do aktywacji w odpowiedzi na bodźce oraz umożliwia ekspresję określonych genetycznie struktur mózgu. W niniejszej pracy przedstawiony jest rozwój zachowań prospołecznych, które optymalizują i domagają się zdolności do empatii, promowanych przez Chiarę Lubich jako kategorii behawioralnych Sztuki miłowania.