Wychowanie do przebaczenia w pedagogii jedności
DOI:
https://doi.org/10.12775/PCh.2016.025Słowa kluczowe
wychowanie do przebaczenia, pedagogia jedności, sztuka miłowaniaAbstrakt
XXXV Światowe Dni Młodzieży w Krakowie (lipiec 2016) ukazały ogromny potencjał wiary i zachwytu życiem tysięcy młodych ludzi z całego świata. To wydarzenie ujawniło jednocześnie ich głębokie pragnienie transcendencji, którego najbardziej widocznym przejawem jest poszukiwanie miłości, jako wartości trwałej, na której można budować swoje życie w każdej rzeczywistości. Jednocześnie nie można nie zauważyć, jak bardzo młodzi ludzie, zwłaszcza kultury zachodniej, są zagubieni egzystencjalnie z powodu zaniku autorytetów, a w swoich zachowaniach sygnalizują narastające poczucie braku zrozumienia, wynikające z osamotnienia „w tłumie”, zaś w dokonywanych wyborach ujawniają panujący chaos w sferze wartości i religii. Wobec takiej rzeczywistości rodzą się pytania: jak ukierunkować wychowanie, by zbudować fundament dla rozwoju dojrzewającego współcześnie człowieka? „Uwolnienie się od żalu, złości, przemocy i zemsty – to warunki konieczne do tego, by żyć szczęśliwie" – stwierdza Franciszek (Misericordiae Vultus). Na czym zatem osadzić relację wychowawczą, by jej owocem była zdolność odbudowywania swojego życia w każdej okoliczności? W niniejszym artykule Autorka prezentuje koncepcję wychowania do przebaczenia, realizowaną w pedagogii jedności Ruchu Focolari. Kluczowa w tym procesie jest „sztuka miłowania”, poprzez którą wychowanie jest wspomaganiem wychowanka w urzeczywistnianiu jego człowieczeństwa, co przejawia się w dynamice stawania się nieustannym darem dla innych – fundamencie zdolności przebaczania. Oryginalne w tej koncepcji są: idea wychowywania do tego, co trudne, oraz wzajemność, jako podstawowa dynamika relacji międzyosobowej. Jakkolwiek podstawy „sztuki miłowania” sięgają myśli teologicznej Chiary Lubich, a proponowany wzorzec osobowy odnosi się do postaci Jezusa Chrystusa, to jednak zawiera ona postulaty wychowawcze uniwersalne, gdyż właśnie w osobie Jezusa ukazuje pełnię humanizmu. Czerpiące z mądrości chrześcijaństwa założenia o miłowaniu bliźniego, wyrażone przez Lubich w nowatorskiej formule „sztuki miłowania”, mogą stać się inspiracją wychowawczą także w pedagogice polskiej, zwłaszcza w zakresie wychowania do przebaczenia.Bibliografia
Augustyn, Józef. „Ból krzywdy, radość przebaczenia”. http://mateusz.pl/ksiazki/ja-bkrp/ja-bkrp_11.htm#top.
Ciardi, Fabio. „Słowo Życia. Październik 2016”. http://www.focolare.org/polska/files/2016/09/SZ_201610.pdf.
De Beni, Michele. „Reciprocità ed educazione per un nuovo rinascimento della persona e della comunità”. Nuova Umanità 182/2 (2009): 235–242.
De Beni, Michele. Educare all’altruismo. Trento: Edizioni Erickson, 2000.
De Beni, Michele. Essere educatori, corraggio di una presenza. Roma: Citta Nuova Editrice 2013.
Giostra, Mario. „Comunicazione empatica e ‘farsi uno’: una via per strutturare nuovi modelli di intervento nel campo del disagio sociale”. Nuova Umanità 162/6 (2005): 919–927.
Jan Paweł II. „List do rodzin”. W: Posoborowe dokumenty Kościoła katolickiego o małżeństwie i rodzinie, t. 2, red. Kazimierz Lubowicki. Kraków: Wydawnictwo M, 1999.
Konarzewski, Krzysztof. Podstawy teorii oddziaływań wychowawczych (Warszawa: PWN, 1982).
Kozubek, Mariola T. „Dialog międzyreligijny w działalności i życiu Ruchu Focolari”. Paedagogia Christiana 1/27 (2011): 99–117.
Kozubek, Mariola T. „Pedagog a wielokulturowość”. W: Pedagog i pracownik socjalny wobec wyzwań współczesności, red. Anna Błasiak, Ewa Dybowska, Norbert Pikuła, 96–106. Kraków: Akademia Ignacjanum, Wydawnictwo WAM, 2012.
Kozubek, Mariola T. „Wychowanie do wiary w rodzinie – propozycja duchowości jedności”. Homo Dei 1 (2014): 23–36.
Kozubek, Mariola T., Stanisław Grochmal. „Rodzina wspólnotą miłości w świetle pedagogii jedności Ruchu Focolari”. W: Wokół rodziny. Wychowanie, kultura, społeczeństwo, red. Andrzej Garbarz, Grzegorz Grzybek, 255–273. Rzeszów: Wydawnictwo i Drukarnia Diecezji Rzeszowskiej, 2011.
Kozubek, Mariola. „Wspólnota i jedność w wybranych obszarach życia społecznego – doświadczenie Ruchu Focolari”. Paedagogia Christiana 2/36 (2015): 79–108.
Lubich, Chiara. „Charyzmat jedności i pedagogika”. W: Chiara Lubich. Charyzmat jedności, red. Michele Vandelene, 313–320. Kraków: Fundacja Mariapoli i Wydawnictwo M, 2007.
Lubich, Chiara. „Discorso in occasione dell’onorificenza data dall’ambasciatore di Cina presso la Santa Sede, Castelgandolfo, 13 febbraio 2001”. W: Le ragioni della convivenza. La convivenza delle ragioni. Atti del Convegno. Castelgandolfo, 1-3 giugno 2001, 25–31. Roma: Città Nuova Editrice, 2001.
Lubich, Chiara. „Jezus wychowawcą. Przemówienie wygłoszone w Castel Gandolfo 2.05.1987 r. z okazji Kongresu Ruchu Nowych Rodzin pt. Rodzina i wychowanie”. W: Chiara Lubich. Charyzmat jedności, red. Michele Vandelene, 308–313. Kraków: Fundacja Mariapoli i Wydawnictwo M, 2007.
Lubich, Chiara. „L’amore reciproco: nucleo fondamentale della spiritualita dell’unita”. Gen’s 3-4 (1990): 78–79.
Lubich, Chiara. „La spiritualità per un vivere insieme. Alla VII Assemblea della Conferenza Mondiale delle Religioni per la Pace”. Nuova Umanità 128/2 (2002): 147–156.
Lubich, Chiara. „Non dico fine a sette, ma fino a settanta volte sette” (Mt 18, 32), http://www.centrochiaralubich.org/it/documenti/scritti/4-scritto-it/2168-non-ti-dico-fino-a-sette-ma-fino-a-settanta-volte-sette-mt-18-32.html.
Lubich, Chiara. „Nowy styl życia chrześcijańskiego. Przemówienie wygłoszone w UNESCO 17.12.1996 z okazji wręczenia Nagrody za Wychowanie dla pokoju”. W: Chiara Lubich. Charyzmat jedności, red. Michele Vandelene, 45–49. Kraków: Fundacja Mariapoli i Wydawnictwo M, 2007.
Lubich, Chiara. „Spotkanie ze społecznością KUL i dziennikarzami”. Nowe Miasto 4 (1996): 21–22.
Lubich, Chiara. „Z wyznawcami wielkich religii. Przemówienie wygłoszone w katedrze w Aachen 13 listopada 1998”. W: Chiara Lubich. Charyzmat jedności, red. Michele Vandelene, 464–471. Kraków: Fundacja Mariapoli i Wydawnictwo M, 2007.
Lubich, Chiara. „Zdobywać świat miłością. Przesłanie skierowane do Młodych dla Jedności zgromadzonych 26 maja 2002 w Rzymie na trzecim Superkongresie”. W: Chiara Lubich. Charyzmat jedności, red. Michele Vandelene, 488–491. Kraków: Fundacja Mariapoli i Wydawnictwo M, 2007.
Lubich, Chiara. Duchowość jedności nową drogą. Kraków: Fundacja Mariapoli, 2004.
Lubich, Chiara. Jedność, red. Donato Falmi, Florence Gillet. Warszawa: Fundacja Mariapoli, 2016.
Lubich, Chiara. L’arte di amare. Roma: Città Nuova, 2005.
Moran Cepèdano, Jesùs. „Przebaczenie krzywdy jako uczynek miłosierdzia”. Paedagogia Christiana 1/37 (2016): 203–222.
Nowak, Marian. Teorie i koncepcje wychowania. Warszawa: Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne, 2008.
Nuzzo, Pietro. „Il mio incontro con il dialogo”. W: Atti del corso di approfondimento per ‘amici del dialogo’ tra persone di convinzioni diverse, Castelgandolfo, 6–9 aprile 2006, red. Claretta Dal Rì, Diana Arnaldo, 21–22. Roma: Citta Nuova Editrice, 2006.
Trepkowska, Elżbieta. „Dwie koncepcje przebaczenia. Przebaczenie jako warunek i jako element procesu naprawy relacji międzyludzkich”. Etyka 42 (2009): 121–135.
Zani, Vincenzo A. „Duchowość komunii”. Nowe Miasto 2–3 (2008): 81.
Zani, Vincenzo A. Chiara Lubich. Educazione come vita. Brescia: La Scuola, 2010.
Zarzecki, Leon. Teoretyczne podstawy wychowania. Teoria i praktyka w zarysie. Jelenia Góra: KPSW, 2012.
Pobrania
Opublikowane
Jak cytować
Numer
Dział
Statystyki
Liczba wyświetleń i pobrań: 563
Liczba cytowań: 0