Trynitaryzm, relacja i podmiotowość Nauka o Trójcy Świętej w nauczaniu religii

Abstrakt

Trynitaryzm jako treść nauczania religii nie jest kwestią dowodu, lecz ujęciem struktury teologicznej w kategoriach analogii myślenia o sobie. Jedno i drugie można wyjaśnić, co niekoniecznie oznacza przyjęcie wiary w Trójjedynego Boga. Na tym przykładzie można jednak pokazać, że istnieje myślenie trynitarne niezależne od błędnego rozumowania wyrażonego w tryteizmie czy modalizmie.

Z tej perspektywy można połączyć trynitaryzm z antropologią pedagogiczną, która za pomocą pojęcia kształcenia (Bildung) stara się pomóc człowiekowi w odkrywaniu odniesienia do samego siebie, a jednocześnie chronić przed każdą formą pokusy zbyt łatwego racjonalizowania. Dlatego też rozprawy De trinitate nie należy pozostawiać patrystykom i filozofom, lecz wykorzystać jej edukacyjny potencjał dla interpretacji wiary w kategoriach struktury odnoszenia się człowieka do samego siebie (do rokoszowania się, w terminologii Augustyna, uti et frui). Należy także podkreślić, że zaprezentowane podejście jest dla oddalonych od wiary młodych ludzi mniej napastliwe niż dydaktyka tematyzowania problemów świata i egzystencji. Modele myślowe w stylu Augustyna, przy wszystkich ograniczeniach, zawierają istotny potencjał interpretacyjny.