Dialog międzyreligijny

Abstrakt

Dialog międzyreligijny nie jest rzeczywistością nową. Wyznawcy różnych religii spotykali się z sobą zawsze i z pewnością wymieniali wówczas swoje poglądy na temat wyznawanej przez siebie wiary. Chrześcijaństwo również od początku swojego istnienia prowadziło dialog z judaizmem i politeistycznymi religiami basenu Morza Śródziemnego. Historia misji odnotowuje imiona i nazwiska wielkich pionierów dialogu międzyreligijnego: Mateo Ricci’ego (1552–1610), nazywanego „zachodnim konfucjanistą”, czy Roberto de Nobili (1577–1656), uchodzącego w Indiach za chrześcijańskiego „sannjasina” Zachodu1. Zatem dialog międzyreligijny na długo przed Soborem Watykańskim II był już rzeczywistością trwałą w wielu rejonach świata, gdzie Kościół żył na co dzień w bezpośredniej bliskości z wyznawcami innych religii. Vaticanum II nadało mu jednak nowy poryw i uczyniło go jednym z najważniejszych punktów odnowy Kościoła. Soborowe „aggiornamento” zakładało „rzeczywistą otwartość serca i umysłu wobec różnych religii świata. Spotkanie w Asyżu w 1986 r. potwierdziło tę otwartość…”2. Niniejsze opracowanie przedstawia w zarysie rzeczywistość dialogu międzyreligijnego w świetle dokumentów Urzędu Nauczycielskiego Kościoła: Ecclesiam suam (1), Soboru Watykańskiego II (2) i posoborowych (3). Omawia także podstawowe wymagania (4) i formy tej rzeczywistości (5).