Myśl dialogiczna w tradycji protestanckiej
DOI:
https://doi.org/10.12775/PCh.2010.003Abstrakt
Geneza współczesnej pedagogiki dialogu jest na ogół postrzegana z perspektywy filozofii Martina Bubera i Franza Rosenzweiga. Niewątpliwie ich dokonania miały fundamentalny wpływ na rozwój tej tradycji myślowej. Filozofia dialogu wyrosła z krytyki tzw. europejskiej filozofii świadomości, której głównymi nurtami była idealistyczna filozofia transcendentalna oraz racjonalistyczna metafizyka. Cechą tych nurtów było przekonanie, że świat ujawnia się na poziomie świadomości w sposób racjonalny i dający się w sposób systematyczny i całościowy opisać w pojęciach. Podstawowym wyznacznikiem filozofii dialogu jest natomiast protest przeciwko idealistycznym uzurpacjom rozumu ludzkiego, dążącego do unifikującego opisu rzeczywistości ludzkiej egzystencji. Drugim ważnym zakorzenieniem filozofii dialogu jest refleksja religijna, w przypadku Bubera i Rosenzweiga – religijne tradycje judaizmu. Należy podkreślić, że na początku XX w. krytyka idealizmu oraz inspiracje religijne legły u podstaw rozwoju myśli dialogicznej nie tylko w tradycji żydowskiej, lecz również katolickiej i protestanckiej. W niniejszym przyczynku postaramy się zrekonstruować podstawowe wyznaczniki dialogiki protestanckiej oraz jej recepcję pedagogiczną. Ograniczymy się przy tym do rozumienia tradycji protestanckiej w kategoriach nurtów wywodzących swoją tożsamość z XVI-wiecznej teologii reformacyjnej.
Pobrania
Opublikowane
Jak cytować
Numer
Dział
Statystyki
Liczba wyświetleń i pobrań: 827
Liczba cytowań: 0