Blog a językowy obraz świata partii politycznej. Analiza kwantytatywno-korpusowa na przykładzie komunikacji Platformy Obywatelskiej

Abstrakt

Tekst ten stanowi empiryczną rekonstrukcję komunikacji prowadzonej przy użyciu konkretnego kanału/narzędzia – blogów tworzonych przez polityków wiodącej partii w Polsce – Platformy Obywatelskiej. Pośrednio autor próbuje odpowiedzieć w nim na pytanie o to, czy język blogów politycznych jest zjawiskiem specyficznym na tle ogółu komunikacji politycznej? Ponadto artykuł umożliwia czytelnikowi ilościowy „wgląd” w językowy obraz świata zdeponowany i perpetuowany na blogach polityków Platformy w latach 2007–2011. Jest on opisem tego, co i w jaki sposób komunikują politycy należący do określonego ugrupowania politycznego, za pośrednictwem zróżnicowanych platform komunikacji. Materiał badawczy, który jest fundamentem publikacji, stanowią korpusy tekstowe – zebrane, zlematyzowane oraz poddane kategoryzacji i wstępnej interpretacji przez autora. Korpus wypowiedzi pochodzących z blogów polityków liczy 75 000 leksemów i jest on analizowany na podstawie korpusu referencyjnego, który składa się z ogółu wypowiedzi medialnych posłów PO, liczący łącznie 500 000 leksemów (na populację tekstów badanych w korpusie łącznym składają się głównie wywiady radiowe, prasowe i telewizyjne dopełnione wypowiedziami pochodzącymi z wystąpień sejmowych). Za wiodącą orientację teoretyczno-metodologiczną autor przyjmuje postulaty lingwistyki kwantytatywno-korpusowej oraz teorię językowego obrazu świata (JOS).

Korzystając z metodologii lingwistyki kwantytatywno-korpusowej, koncepcji językowego obrazu świata (JOS) oraz konstruktywistyczno-systemowego rozumienia komunikacji przeprowadziłem analizę zebranych oraz zlematyzowanych uprzednio korpusów wypowiedzi pochodzących z blogów polityków, którzy w latach 2007–2011 należeli do Platformy Obywatelskiej, ugrupowania najliczniej reprezentowanego w polskim parlamencie. Zakładam, że frekwencja wyrazów zdeponowanych w korpusie stanowi swego rodzaju „odbicie” (pewnych aspektów) rzeczywistości, która ma charakter dyskursywny i jest dostępna komunikacyjnie, np. przez (medialne) wypowiedzi polityków danej partii, którzy transponują jej tożsamość do różnych dziedzin życia publicznego, czyniąc ją tym samym możliwą do „zaobserwowania”.