„Wypełnić własnym tekstem…” Wyznania św. Augustyna jako źródło inspiracji twórczej Danuty Michałowskiej (rozważania wokół monodramu „Ja, bez imienia”)

Abstrakt

Celem artykułu jest wykazanie zależności między podmiotowo zaangażowaną lekturą tekstu a jego (literackim i scenicznym) wykonaniem. Autorka podejmuje refleksję na temat tego, jak zakorzeniony w tradycji kulturowej tekst Wyznań Augustyna Aureliusza zainspirował Danutę Michałowską do napisania monodramu Ja, bez imienia (wyd. 1996). Autoutożsamiająca, podmiotowa lektura dzieła – zwłaszcza fragmentu dotyczącego okrytych tajemnicą relacji z Bezimienną przyjaciółką filozofa, skłoniła wybitną aktorkę, profesor krakowskiej szkoły teatralnej, do późnego debiutu literackiego a także wykonania napisanej przez siebie sztuki. Przedmiotem rozważań jest przede wszystkim obszerny autokomentarz Michałowskiej, który pozwala zobaczyć, jak zrodził się ów palimpsestowy utwór. Wnioski artykułu dotyczą tego, jak zaangażowana lektura fragmentu Wyznań wyzwoliła potrzebę ekspresji twórczej w słowie, zmuszając Michałowską do rewizji dotychczasowej metody praktykowania sztuki związanej z Teatrem Rapsodycznym Mieczysława Kotlarczyka.