Integracja z NATO i polityka obronna w myśli politycznej Polskiego Stronnictwa Ludowego po 1989 r.

Abstrakt

Debata dotycząca przystąpienia Polski do Sojuszu Północnoatlantyckiego i polityki obronnej należała do dominujących tematów pojawiających się w polskim dyskursie politycznym po przemianach ustrojowych 1989 r. W artykule szczególnie eksponowana jest teoretyczna warstwa myśli politycznej, jego celem zaś jest analiza poglądów politycznych Polskiego Stronnictwa Ludowego na rolę i znaczenie NATO dla bezpieczeństwa państwa polskiego oraz polityki obronnej. Organizacja Paktu Północnoatlantyckiego była podstawowym sojuszem militarnym, na który swoją uwagę skierowali politycy PSL. Ludowcy byli zainteresowani przystąpieniem do sojuszu, a po przyłączeniu za priorytet uznawali spełnienie najważniejszej funkcji NATO – zapewnienia bezpieczeństwa państwom członkowskim, obrony ich terytorium i ludności. Armia miała realizować zadania obronne w odniesieniu do ochrony granic państwowych oraz wypełniać zobowiązania sojusznicze w ramach członkostwa w NATO. Dla PSL priorytetem w preferowanym modelu armii była jej profesjonalizacja, która miała zastąpić zachowawcze podejście do armii poborowej. Członkowie Stronnictwa sprzeciwiali się utworzeniu Wojsk Obrony Terytorialnej, domagając się powołania Narodowych Sił Rezerwowych, które miały być „wyselekcjonowanym ochotniczym zasobem żołnierzy rezerwy”. Przemysł zbrojeniowy miał strategiczne znaczenie dla obronności państwa. Ważnym elementem polityki obronnej i bezpieczeństwa państwa według ludowców była też Wojskowa Służba Zdrowia.