Polskie książki (zbiory) w bibliotekach Rzymu. Wybór

Resumen

Związki polsko-włoskie mają długą historię. Od okresu średniowiecza, gdy polscy scholarzy zaczęli kształcić się we włoskich uniwersytetach, dominował w nich charakter naukowy i edukacyjny. W kolejnych wiekach wzajemne kontakty poszerzyły się o sferę artystyczną, kiedy polscy artyści podążali do Włoch, aby u najlepszych mistrzów doskonalić swój warsztat. Z kolei, od końca XVIII do połowy XX w. do ukształtowanych już, tradycyjnych więzi polsko-włoskich w sferze nauki i kultury, dołączył aspekt militarny i społeczno-polityczny, z czasem też gospodarczy. Na włoskiej ziemi Polacy brali udział najpierw w walkach niepodległościowych zakończonych Zjednoczeniem Włoch (okres Risorgimento), a później w działaniach zbrojnych podczas dwóch wojen światowych. Od połowy XX wieku powrócono do wcześniejszych kontaktów dwustronnych na różnych płaszczyznach. W każdym z tych okresów polska obecność na terenie Włoch została zapisana w dokumen- tach źródłowych piśmienniczych, ikonograficznych, artystycznych. Najwięcej zachowało się ich w archiwach i bibliotekach Rzymu, centrum europejskiej nauki, kultury i chrześcijaństwa. Dopiero w XX w., od powstania pierwszych naukowych instytucji polskich w Wiecznym Mieście oraz szeroko zakrojonej współpracy możliwe stało się oficjalne rejestrowanie, opra- cowywanie i porządkowanie poloników, znajdujących się w rzymskich bibliotekach, archiwach, instytucjach kultury, zbiorach prywatnych. Zabytki piśmiennicze z minionych wieków wskazują na szereg wzajemnych powiązań zarówno w sferze sacrum, jak i profanum. To wspólne dziedzictwo pamięci historycznej świadczy o długiej przynależności Polski do europejskiej wspólnoty.