„Nasze pokolenie Tamagotchi” – obraz dorosłości w polskich utworach rapowych

Abstract

Kultura hip-hop stanowi interesujące źródło uczenia się dla osób, które mają kontakt z wybranymi jej przejawami. Jest ona aktualna, żywa i dynamiczna, a jej właściwością jest to, iż bezpośrednio odnosi się do życia codziennego działają- cych w niej podmiotów. W niniejszym artykule autorka skoncentruje się na muzyce rap, która jest nośnikiem wielu istotnych opisów dorosłego życia we współczes- nym świecie. Rap posiada cechy zarówno muzyki, jak i poezji (Kukłowicz, 2014), a rapowanie jest formą rytmicznego wypowiadania się lub recytowania rymujących się słów przy określonym akompaniamencie (lub bez ścieżki dźwiękowej). Raperzy przybliżają problemy codziennego życia, dzięki połączeniu treści oraz tzw. flow, czyli rytmu i rymu, a także nawijki (Miszczyński, 2015). Autorka zainteresowa- ła się utworami rapowymi (hip-hopowymi) traktując je jako istotne teksty kultury popularnej, których przekaz posiada niewątpliwy potencjał andragogiczny. Są one przejawem aktywności twórczej dorosłych, a ich treści bezpośrednio odnoszą się do dorosłości. Przedmiotem swojej analizy uczyniła obraz dorosłości wyłaniający się z wybranych polskich utworów rapowych (por. Węcławek, Flint, Kleyff, Cała, Jaczyński, 2014). Przy czym głównym problemem badawczym było dla autorki na- stępujące pytanie: Jaki obraz dorosłości wyłania się z wybranych utworów muzyki rap? Autorkę zastanowiło również, jaki potencjał posiadają utwory rapowe dla ludzi dorosłych? Owa analiza wydaje się szczególnie interesująca i wartościowa w kontek- ście refleksji nad przestrzeniami uczenia się dorosłych. Podejmując tę problematykę, autorka zastosowała analizę dokumentów skoncentrowaną na utworach rapowych. Wyniki analizy ukazują, iż raperzy przedstawiają krytyczną diagnozę codziennego życia Polaków. Komentują rzeczywistość, odwołując się do indywidualnych do-świadczeń, a także zapośredniczają je z własnej grupy odniesienia lub wspólnoty, z którą się utożsamiają. Obraz dorosłości stanowi pewnego rodzaju mozaikę złożoną z tych różnych, opisywanych doświadczeń. Stanowią one jednocześnie przestrzenie uczenia się dorosłych, podejmujących próby budowania własnych światów życia.