La controversia giuridica (rîb) di 2 Sam 11,27b-12,15a

Abstrakt

Kontrowersja prawna (rîb) w 2 Sm 11,27b-12,15a

Studium 2 Sm 11,27b-12,15a, którego próba została podjęta w niniejszym artykule, przedstawia ciekawy przykład rîb, który jest sporem (kontrowersją) zaistniałym między dwoma stronami prawnymi i składającym się z trzech faz (lub trzech elementów): oskarżenia, zeznania oskarżonego oraz pojednania (por. Tabela I). W pierwszej fazie oskarżeniowej tej kontrowersji znajduje się potrójne oskarżenie razem ze swoją gradacją (stopniowaniem) ze strony Boga, Natana i Dawida. Część oskarżycielska znajdująca się w wersetach 2 Sm 11,27b-12,12 jest bardzo bogata i interesująca pod względem rîb oraz procesu prawnego (por. Tabela II). Ten potrójny proces oskarżycielski w 2 Sm (A=11,27b; B=12,1b-4; C=12,5b) ze swoim stopniowaniem (ze strony Boga, proroka i króla) oraz ze swoim powtórzeniem (A1=12,7b-12; B1=12,7a; C1=12,6a) prowadzi do wyznania (przyznania się) Dawida (12,13a), to znaczy do zeznania oskarżonego, które jest drugą częścią (fazą) kontrowersji prawnej. Natomiast wiersze 13b-14 są trzecim i ostatnim etapem (fazą) rîb w 2 Sm 12, który wyraża pojednanie między Bogiem i Dawidem. Bóg (oskarżyciel) poprzez Natana (oskarżyciela) udziela przebaczenia Dawidowi (oskarżonemu i samooskarżycielowi).
Z analizy 2 Sm 11,27b-12,15a wynika, że Bóg w rîb nie objawia się (nie ukazuje się) jako surowy sędzia między dwoma stronami w konflikcie, ale jako oskarżyciel (oskarżający), który nie chce zwyciężyć czy też pokonać upokarzając oskarżonego, lecz przekonać go do poprawy i do zmiany jego postępowania. Bóg zachowuje się jako jedna ze stron przymierza, jako jego uczestnik, który pragnie raczej zbawić i uratować niż potępić czy skazać swojego winnego sprzymierzeńca (sojusznika). Przed oskarżycielem-miłosiernym oskarżony-niesprawiedliwy otwiera się i uznaje się za winnego, przyznaje się do własnego grzechu (winy, wykroczenia) i otrzymuje na koniec od niego przebaczenie. Proces rîb kończy się pojednaniem dwóch stron, oskarżyciela i oskarżonego.
Rozpoznać i wyznać własny grzech, jak to uczynił Dawid (2 Sm 12,13a), jest wielkim aktem uwielbienia Pana dlatego, że przyznanie się do grzechów i ich wyznanie staje się równocześnie wyznaniem wiary w Boga. Ten kto się spowiada składa najpiękniejszą ofiarę Bogu, a jednocześnie manifestuje najlepszy gest (postawę) przed Panem bowiem wielkość człowieka wyraża się właśnie wtedy kiedy wypowiada on prawdę o samym sobie. Serce skruszone, otwarte, szczere, pokorne podczas spowiedzi nie tylko prosi o przebaczenie Boga, ale także pozwala samemu Bogu wybawić i uwolnić grzesznika od konsekwencji grzechu oraz od jego nieszczęśliwych następstw. Oto prawdziwe oblicze Bożego miłosierdzia, które opiera się na sprawiedliwości ludzkiej zgodnej ze sprawiedliwością Bożą, a które ukazuje się w kontrowersji prawnej czyli w rîb.