Religijność jako forma metafizycznego poznania w filozofii Artura Schopenhauera

Abstrakt

Przedmiotem artykułu jest próba opisania jakie miejsce, wedle Schopenhauera, zajmuje religia w świadomości zbiorowej i jaki mechanizm prowadzi od światopoglądu religijnego do wyższego poznania, oferowanego przez filozofię. Pierwsza część obejmuje dyskusję nad zjawiskiem tak zwanej źródłowej potrzeby metafizycznej, naturalnej i podzielanej przez wszystkich ludzi, charakteryzującej transcendentną postawę człowieka. Jako że jedną z odpowiedzi na tę potrzebę jest filozofia, prezentuję jak Schopenhauer pojmował filozofię, jej rolę, narzędzia i metody, które są lub powinny być przez nią używane. Filozof był świadomy tego, że filozofia jest tylko dla wybranych oraz że jest często zastępowana religią, co Schopenhauer nazywał metafizyką dla pospólstwa, dostrzegając jej zasadniczą rolę w odpowiadaniu na pytania egzystencjalne. W następnej części mojego artykułu próbuję zrekonstruować myśl Schopenhauera dotyczącą identyczności i równoległości wyników uzyskanych na następujących dwóch odmiennych ścieżkach. Wedle filozofa obie z nich: zarówno ścieżka filozofa, jak i ścieżka człowieka religijnego, krzyżują się w pewnym punkcie, który stanowi prawdziwe poznanie oraz, w konsekwencji, wolność.