Aion i osobliwości wydarzenia

Abstract

Deleuze mówi o specyficznym czasie wydarzenia, który nazywa za Stoikami „Aionem”. Czas „wieczny”, „nieruchomy”, bez urzeczywistnienia, przeciwstawny do Chronosa, czasu w którym wszytko się rozgrywa i urzeczywistnia. Żeby zrozumieć tę czasowość można wyjaśnić pojęcie wydarzenia zadając pytanie o jego miejsce. Wydarzenie nie jest ani w rzeczach, ani w znaczeniach, ani w podmiotach. Jest bliskie temu, co Kapuściński nazywa „teatrum”, jednocześnie podmiotem i przedmiotem. Te szczególne właściwości wynikają z jego „składników”, osobliwości, które stwarzają wydarzenie przechodząc jedna w drugą, powodując wyłonienie się chmury wirtualności i procesów stawania się. W cytacie Kapuścińskiego dziadek zapowiadający dzieciom wojnę (po tym jak dostrzegł małe kropki samolotów na niebie) jest w pewien sposób tymi dziećmi: rzutuje (przedłuża?) w nich swoje życie; nadchodząca tragedia i obecność dzieci uwrażliwiają go na „to, co trzeba uratować w nich”, które jest jednocześnie „tym, co trzeba uratować w nim”. Ten proces stawania się, który jest tutaj częścią wydarzenia „wojna” (ale już sam w sobie stanowi wydarzenie), nie jest tylko uczuciem subiektywnym, jako wydarzenie wydaje się posiadać własne istnienie (wyrażone tutaj za pomocą bezosobowego „trzeba”), nierozłączne od teatrum okoliczności czy „stanów rzeczy”. Sens wynurza się z okoliczności ale sam wydaje się nie czasowy, nieruchomy, zawsze jednocześnie już przeszły i przyszły: Aion.