Spór o ontologię własności przyrody: Robert Boyle a perypatetycy, spagirycy i matematycy

Abstrakt

Liczne dzieła i eksperymentalna praktyka Roberta Boyle'a uzmysławiają, iż jedną z ważniejszych kwestii jaką stara się on poruszać dotyczy ontologii własności przyrody. Swoje poglądy formułuje w opozycji do funkcjonujących w XVII wieku teorii arystotelików oraz paracelsystów. Należy je także rozpatrywać w kontekście matematycznych koncepcji. Boyle twierdzi, iż cechy ciał zależą od układu i struktur utworzonych przez korpuskuły/atomy. Z kolei ich fundamentalnymi własnościami są materia (kształt, masa) oraz ruch. Niekiedy także wymienia liczbę. Jednakże, jak twierdzi Boyle, należy wprowadzić dodatkowy, niematerialny czynnik, by lepiej wyjaśnić złożoność przyrody. Nazywa go strukturalnym składnikiem elementarnym lub czynnikiem strukturalnym („Architectonic Principle or power”). Pojawia się oczywiście pytanie, czym ów „składnik” różni się od „form”, „zalążków” itp. obecnych w teoriach jego adwersarzy i jakie konsekwencje dla ontologii przyrody rodzi jego uznanie?