Nauka o niebie jako ostatecznym spełnieniu życia ludzkiego w mowach św. Grzegorza z Nazjanzu

Abstrakt

Święty Grzegorz z Nazjanzu należy – obok św. Bazylego oraz św. Grzegorza z Nyssy – do trzech spośród wybitnych przedstawicieli patrystyki wschodniej IV w. określanych mianem Ojców Kapadockich. Zasłynął jako wybitny mówca, zyskując przydomek „chrześcijańskiego Demostenesa”, a także jako świadek chrześcijańskiej ortodoksji, podejmujący w swoich mowach bogatą problematykę teologiczną. Wyrazem uznania dla znaczenia jego nauki stał się nadany mu tytuł „Teologa”, który pojawia się już w aktach Soboru Chalcedońskiego z 451 roku.

Problematykę nieba jako ostatecznego spełnienia ludzkiego życia Grzegorz podejmuje w swoich mowach o różnym charakterze, spośród których na szczególną uwagę zasługują mowy wygłaszane na okoliczność śmierci bliskich mu osób: ojca, brata Cezarego, siostry Gorgonii, czy też najbliższego przyjaciela, wspomnianego wcześniej św. Bazylego.

W ramach niniejszego opracowania nauka o niebie jako ostatecznym spełnieniu życia ludzkiego, zawarta w mowach Grzegorza, przedstawiona zostaje w trojakim aspekcie: stosowanej przez autora w odniesieniu do nieba terminologii, istotnych rysów obrazu niebiańskiej rzeczywistości, jaki kreśli w swych mowach Teolog oraz wskazanych przezeń dróg, na których chrześcijanin osiągnąć może niebo jako cel swoich dążeń.