Mocz wielbłąda w teologii muzułmańskiej
DOI:
https://doi.org/10.12775/TiCz.2020.009Słowa kluczowe
mocz wielbłąda, hadisy, „medycyna proroka”, prorok MahometAbstrakt
W artykule przedstawiono w dużym skrócie charakterystykę wielbłąda jednogarbnego oraz jego rolę w historii Arabów, ograniczając się do kilku ważnych epizodów. Wprowadzenie do części głównej eseju stanowi nieodzowny, choć bardzo skrócony, wgląd do hadisów, jako że są one drugim po Koranie źródłem wiedzy o Mahomecie, islamie i teologii muzułmańskiej. Z sześciu najważniejszych zbiorów hadisów wybrano najstarszy, autorstwa Al-Buẖārīego (zm. 870). W tym zbiorze interesujący nas hadis o moczu wielbłąda występuje w trzynastu wariantach, z których, dla wykazania różnic między nimi, wybrano i przetłumaczono sześć. W omówieniu treści hadisu zacytowano do dziś powtarzane i aktualne opinie znanych komentatorów. Ostatni segment artykułu poświęcono „medycynie proroka”, w której znalazł się także mocz wielbłąda, obecnie sprzedawany w Arabii Saudyjskiej w puszkach pod nazwą bola-cola, identycznych do puszek coca-cola.
Bibliografia
Abdalla M., Wielbłąd w teologii arabsko-muzułmańskiej, „Teologia i Człowiek” 42 (2018) 2, s. 145–164. DOI: http://dx.doi.org/10.12775/TiCz.2018.020.
Abdalla A., Losy chrześcijan himjaryckich jemeńskiego miasta Nadżran (VI–X w.) w źródłach arabskich i asyryjskich, w: Arabowie–Islam–Świat, red. M.M. Dziekan, I. Kończak, Łódź 2007, s. 557–569.
Ābādī M. Abī aṭ-Ṭayyib ‘Aun al-ma‘būd - šarḥ sunan abī Dāwud, t. 12, Bejrut 1995.
Albānī (al-), Silsilat al-aḥādīṯ aṣ-ṣaḥīḥa, t. 6, Riad 1996.
‘Asqalānī (al-), Fatḥ al-bārī bi šarḥ ṣaḥīḥ al-imām abī ‘Abdullāh Muḥammad ibn (I)Smā‘īl al-Buẖārī, t. 1, Riad (b.d.w.).
Bayhaqī (al-), As-sunan al-kubrā, t. 7, Mekka 1994.
Bielawski J. (red.), Mały słownik kultury świata arabskiego, Warszawa 1971.
Buẖārī (al), Ṣaḥīḥ al-Buẖārī, Damaszek–Bejrut 2002.
Cheikho L., An-Naṣrāniyya wa ādābuhā bayna ‘Arab al-Ǧāhiliyya, Bejrut 1986, wyd. 2.
Cheikho L., Šu‘arā’ an-naṣrāniyya qabla al-islām, Bejrut 1986, wyd. 4.
Dāwud, Sunan Abī Dāwud, t. 6, Damaszek 2009.
Dziekan M.M., Arabia magica, Warszawa 1993.
Eltegani H.A., Idress H.I.E, Afalā yanẓurūna ilā al-ibili kayfa ẖuliqat, „Sudan Journal of Science and Technology” 8 (2007), 2, s. 25–51.
Ǧauzī (al-) ibn, Al-Muntaẓam fī tārīẖ al-mulūk wa-l-umam, t. 3, Bejrut 1995.
Ǧawziyya (al-) ibn Qayyim, Aṭ-Ṭibb an-nabawī, Bejrut 1957.
Hauziński J., Burzliwe dzieje kalifatu bagdadzkiego, Warszawa–Kraków 1993.
Ibn Chaldun, Al-Muqaddima, t. 2, Damaszek 2004.
Ibn Hišām, As-Sīra an-nabawiyya, t. 1, Bejrut 2000.
Ibn Kaṯīr, Al-Bidāya wa-n-nihāya, t. 5, Bejrut 1996.
Ibn Māǧa, Sunan ibn Māǧa, Bejrut 1954.
Iṣfahānī (al-), Abū Na‘īm, Mausū‘at aṭ-ṭib an-nabawī, Bejrut 2006.
Koran, tłum. J. Bielawski, Warszawa 1986.
Kościelniak K., Tradycja muzułmańska na tle akulturacji chrześcijańsko-islamskiej od VII do X wieku: Geneza, historia i znaczenia zapożyczeń nowotestamentowych w hadisach, Kraków 2001.
Lewicka P., „Medycyna proroka” (aṭ-ṭibb an-nabawī) i jej miejsce w kulturze medycznej świata islamu, VII–XVI w. O ewolucji gatunku literackiego, w: Świat arabski w perspektywie interdyscyplinarnej, Bydgoszcz 2016, s. 73–86.
Mubarakpuri (al-), Tuḥfat al-Aḥwaẓī bi šarḥ ǧāmi‘ at-Tirmiḏī, t. 1, Bejrut 1990.
Muslim, Ṣaḥīḥ Muslim, Damaszek 2006.
Nasā’ī (an-), As-Sunan al-kubrā, , t. 1, t. 3, t. 7, t. 10, Bejrut 2001.
Nawawī (an-), Ṣaḥīḥ Muslim bi-šarḥ an-Nawawī, t. 15, Kair 1994, wyd. 2.
Rucki M., Contradiction between the laws “Thou shalt not avenge” and “An eye for an eye”, w: Bible Caught in Violence, red. C. Korzec, Warszawa 2019, s. 49–58.
Sina A., Understanding Muhammad: Psychobiography of Allah’s Prophet, (b.m.w.) 2008.
Suyūṭī (as-), Sunan An-Nasā’ī bi šarḥ al-ḥāfiẓ Ǧalāl ad-Dīn as-Suyūṭī wa ḥāšiyat al-imām as-Sindī, t. 1, Aleppo 1984, wyd. 4.
Ṭabarānī (at-), Al-Mu‘ǧam al-kabīr, t. 24, t. 25, Mosul 1983.
Ṭabarānī (at-), Al-Mu‘ǧam al-awsaṭ, t. 2, t. 25, Kair 1995.
Ṭabarī (at-), Tārīẖ al-umam wa-l-mulūk, t. 2, Bejrut 1997.
Thompson S., The Folktale, Berkeley 1977.
Tirmiḏī (at-), Al-Ǧāmi‘ al-kabīr, t. 1, t. 3, Bejrut 1996.
Tirmiḏī (at-), Sunan at-Tirmiḏī, t. 1, Damaszek 2009.
Ya‘murī (al-) M. ibn Sayyid an-Nās, ‘Uyūn al-aṯar fī funūn al-maġāzī wa-š-šamayil wa-s-siyar, al-Madīna al-Munawwara-Damaszek-Bejrut (b.d.w.).
Pomocnicze źródła internetowe (dostęp 29.06.2019)
https://www.alwatan.com.sa/article/71410/
https://www.islamweb.net/ar/fatwa/14696/
https://fatwa.islamweb.net/ar/fatwa/123983/
https://www.youtube.com/watch?v=h97QWBRJ1-A
https://www.youtube.com/watch?v=J4SblTP5IY4
https://www.youtube.com/watch?v=lfXGgQbTmM0
http://jst.sustech.edu/content_details.php?id=183&chk=163d6107d1b47320d81dacfc7a27525a
Pobrania
Opublikowane
Jak cytować
Numer
Dział
Licencja
CC BY ND 4.0. Posiadaczem prawa autorskiego (Licencjodawcą) jest Autor, który na mocy umowy licencyjnej udziela nieodpłatnie prawa do eksploatacji dzieła na polach wskazanych w umowie.
- Licencjodawca udziela Licencjobiorcy licencji niewyłącznej na korzystanie z Utworu/przedmiotu prawa pokrewnego w następujących polach eksploatacji: a) utrwalanie Utworu/przedmiotu prawa pokrewnego; b) reprodukowanie (zwielokrotnienie) Utworu/przedmiotu prawa pokrewnego drukiem i techniką cyfrową (e-book, audiobook); c) wprowadzania do obrotu egzemplarzy zwielokrotnionego Utworu/przedmiotu prawa pokrewnego; d) wprowadzenie Utworu/przedmiotu prawa pokrewnego do pamięci komputera; e) rozpowszechnianie utworu w wersji elektronicznej w formule open access na licencji Creative Commons (CC BY-ND 3.0) poprzez platformę cyfrową Wydawnictwa Naukowego UMK oraz repozytorium UMK.
- Korzystanie przez Licencjobiorcę z utrwalonego Utworu ww. polach nie jest ograniczone czasowo ilościowo i terytorialnie.
- Licencjodawca udziela Licencjobiorcy licencji do Utworu/przedmiotu prawa pokrewnego nieodpłatnie na czas nieokreślony
PEŁEN TEKST UMOWY LICENCYJNEJ >>
Statystyki
Liczba wyświetleń i pobrań: 469
Liczba cytowań: 0