La figura e il ministero del diacono nella prospettiva neotestamentaria

Abstrakt

Figura i posługa diakona w perspektywie nowotestamentowej

Figura i posługa diakona są ukazane głownie w następujących fragmentach Nowego Testamentu: w Liście św. Pawła do Filipian 1, 1, jego Pierwszym Liście do Tymoteusza 3, 8–13 i Dziejach Apostolskich 6,1–6.8–15; 7; 8,4–13.25–40. List do Filipian (1,1), stanowiący najstarsze świadectwo, wspomina istnienie diakonów oraz ich współpracę z biskupami już we wspólnotach chrześcijańskich powstałych w czasach św. Pawła. Ponadto ich istnienie potwierdza Pierwszy List do Tymoteusza (3,8–13). Wskazane są w nim przymioty moralne, jakimi winni się odznaczać kandydaci do diakonatu, oraz wzmiankowany sposób ich przyjęcia do grona diakonów. Bardzo prawdopodobne ustanowienie diakonów przez apostołów wspominają natomiast Dzieje Apostolskie (6, 1–6). Ponadto Dzieje Apostolskie w kolejnych wersetach przywołują funkcje diakonów, które nie ograniczają się do realizacji działań charytatywnych, ale także, o czym świadczy historia Szczepana i Filipa, obejmują głoszenie ewangelii i udzielanie chrztu. W tym kontekście można powiedzieć, że teksty Nowego Testamentu przedstawiają diakonów jako tych, którzy dążą do coraz doskonalszego upodobnienia się do Chrystusa-Sługi, który mocą Ducha Świętego zachęca cały Kościół do bycia w większym stopniu ludem zdolnym do służenia drugiemu człowiekowi i do przywrócenia światu smaku służby.