Komplementarny charakter miłosierdzia chrześcijańskiego i sprawiedliwości społecznej w misji Kościoła jako nauczyciela, depozytariusza i szafarza miłosierdzia

Abstrakt

Miłosierdzie chrześcijańskie i sprawiedliwość społeczna nie są sobie przeciwstawne, ale mają charakter komplementarny. Zadaniem obu jest przecież służba człowiekowi. Obie wartości mają za przedmiot dobro osoby, lecz dla sprawiedliwości dobro jest przede wszystkim przedmiotem, który należy w sposób właściwy rozdzielić, natomiast przedmiotem miłości jest dobro bliźniego bez podziałów i ograniczeń. W działaniu obie cnoty uzupełniają się, a zatem chrześcijanie powinni postępować sprawiedliwie i z miłością. Oprócz sprawiedliwości współczesny świat potrzebuje miłosierdzia, potrzebuje miłości, która chce zwyczajnie dobra dla bliźniego – nawet wówczas, gdy nie otrzyma żadnego wynagrodzenia i żadna sankcja prawna jej nie egzekwuje. Jak cenna może być łaska, litość i zmiłowanie, każdy może sobie najlepiej powiedzieć, gdy wyobrazi sobie siebie w rękach bezwzględnego człowieka. Miłość bliźniego objawia się na zewnątrz w konkretnych działaniach, ale jej głównym celem jest wydawać duchowe owoce. Ta moc miłości płynie od Ducha Świętego, który uzdalnia do przestrzegania przykazania miłości bliźniego: „abyście się nawzajem miłowali, tak jak Ja was umiłowałem”.