Bierzmowanie w modelowaniu duszpasterskim. Artykuł dyskusyjny

Abstrakt

W dyskursie publicystycznym coraz częściej sakrament bierzmowania nazywany jest „sakramentem pożegnania z Kościołem”, a także „ostatnim namaszczeniem”. Oba te określenia odnoszą się do faktu, że bardzo wielu młodych ludzi po przyjęciu tego sakramentu zrywa więź z Kościołem. Okazuje się więc, że przygotowanie do przyjęcia tego sakramentu nie stwarza trwałej więzi ze wspólnotą Kościoła, z czego można też wnioskować, że motywy przyjęcia go okazują się niedojrzałe. Wielu przyjmuje ten sakrament jedynie, aby nie mieć później problemów z Kościołem: aby móc zostać rodzicem chrzestnym oraz żeby móc zawrzeć sakramentalny związek małżeński. W tej sytuacji rodzi się pytanie o program przygotowania do tego sakramentu. Liturgiści i dogmatycy sygnalizują potrzebę powrotu do dawnej praktyki Kościoła, gdy sakrament bierzmowania poprzedzał przyjęcie I Komunii Świętej. Duszpasterze opowiadają się za utrzymaniem dotychczasowej praktyki Kościoła, gdyż jest to faktycznie jedyny pomysł na organiczne duszpasterstwo młodzieży. W sytuacji zaniku katechumenatu społecznego i rodzinnego, obowiązek wprowadzenia w wiarę spoczywa na wspólnocie parafialnej. Istotnym pozostaje pytanie, czy należy wiązać katechezę inicjacyjną skierowaną do młodzieży z przygotowaniem do bierzmowania, czy też może oddzielić oba procesy katechetyczne.