Teo-ontologia piękna w perspektywie późnej nowoczesności

Abstrakt

Współcześnie słusznie zwraca się uwagę, że teologia nie może być tylko intelektualnym roztrząsaniem treści objawienia, ale powinna wiązać się z konkretnym przeżyciem chrześcijaństwa. Ten egzystencjalny aspekt wiąże się z uestetycznieniem teologii. Estetyka i w ogóle piękno należą do sfery, którą z jednej strony możemy opisywać w ścisłych kategoriach logiczno-ontologicznych (chociaż nie jest to łatwe), a z drugiej jest nierozerwalnie związana z doświadczeniem. Jedną z cech myśli współczesnej, stawiającej duży opór klasycznej myśli teologicznej, jest jej antymetafizyczne nastawienie. Natomiast jedną z podstawowych kategorii znamionujących ponowoczesność jest estetyka. Jej natura, przystająca zarówno do dyskursu ontologicznego, jak i fenomenologicznego, wydaje się w takim kontekście stanowić naturalne środowisko, w którym teologia może nawiązać dialog z myślą ponowoczesną, w celu budowania nowej formy teo-ontologii, która nie zrywałaby ze wspaniałą tradycją teologiczną, a jednak byłaby przystająca do wrażliwości i myśli współczesnej.