Religia jako duchowy autoerotyzm czy logocentryczna postawa wiary? Konsekwencje osobowego rozumienia Absolutu w teologii J. Ratzingera

Abstrakt

Artykuł jest probą uzasadnienia racjonalności religii teistycznej przez odwołanie się do wyobrażenia Absolutu w chrześcijaństwie i religiach wschodnich. Przedmiotem badań jest teologia Josepha Ratzingera, ze szczegolnym uwzględnieniem wypowiedzi dotyczących buddyzmu. Przeprowadzona analiza pokazuje, że istotnym elementem odrożniającym religie teistyczne, w sposob szczegolny chrześcijaństwo, od religii mistycznych jest rozumienie Absolutu. Tę ogolną tezę potwierdzają trzy zasadnicze wnioski. Po pierwsze, kluczowym elementem religii chrześcijańskiej jest pojęcie osoby, stosowane także w odniesieniu do Absolutu. Po drugie, konsekwencją przyjęcia tej tezy jest uznanie, że świat jest wynikiem stworzenia i ma swoje źrodło w Logosie. Ostatni wniosek sprowadza się do uznania, że religia (a także wszystkie kultyczne formy religijności) odrzucająca ograniczenie człowieka zamyka się w partykularyzmach i w konsekwencji jest autoafirmacją.