Cura e formazione delle vocazioni sacerdotali adulte

Abstrakt

Powołania kapłańskie odkrywane w dojrzałym wieku – troska o nie i ich formacja

W historii Kościoła fenomen powołań kapłańskich odkrywanych w dojrzałym wieku był zawsze obecny. Stanowił on jeden z bardzo ważnych „znaków czasu”, zarówno ze względu na duże znaczenie, jakie zyskał w wielu kościołach lokalnych, jak również ze względu na różnorodne nowe problemy, które spowodował. Z jednej strony, powołania te były pozytywnie oceniane jako przejaw owocności apostolstwa powołaniowego i jako w pewnym stopniu środek zaradczy na znaczący spadek powołań „klasycznych” („normalnych”), wywodzących się w większości ze szkół średnich o profilu humanistycznym. Z drugiej strony powołania kapłańskie odkrywane w dojrzałym wieku przyczyniły się do powstania wielu problemów o charakterze pedagogicznym, dyscyplinarnym i strukturalnym, dotyczących tożsamości kapłaństwa służebnego oraz przygotowania do niego. Różne doświadczenia kościołów lokalnych pokazują, iż biskupi i ci wszyscy, którym leżało na sercu dobro tych powołań, nie szczędzili sił, aby je promować i zagwarantować im właściwą formację. W sposób szczególny dbano, aby kandydaci mogli dogłębnie rozeznać autentyczność powołania do kapłaństwa oraz aby zapewnić im solidną formację duchową i intelektualną. Troszczono się też, aby formacja powołań kapłańskich odkrywanych w dojrzałym wieku była oparta na wizji kapłaństwa służebnego zgodnej z obowiązującą doktryną Kościoła oraz by różniła się od formacji diakonów stałych i osób świeckich zaangażowanych w duszpasterstwie. Ponadto w formacji wielką uwagę poświęcano zachowaniu jedności kapłaństwa służebnego. Istniało bowiem realne niebezpieczeństwo stworzenia dwóch rodzajów kapłanów, różniących się między sobą poziomem przygotowania oraz sposobem rozumienia i przeżywania celibatu.