Kontrkultura jako sposób i miejsce przekazu wiary

Abstrakt

Przyglądając się nurtom i kierunkom rozwoju globalnej kultury poddanej silnej presji medializacji, można zaobserwować coraz wyraźniejszą tendencję do desakralizacji praktyk kulturowych. Podobnie w środowisku otwartym na doświadczenie religijne ucieka się przed jawną deklaracyjnością wiary, a proces ten można by nazwać dechrystianizacją rzeczywistości „posolonej”. Dominujący dziś nurt kulturowy wyznaczający wzorce i normy zachowań człowiekowi żyjącemu w globalnej ekumenie dokonuje nieustannej redukcji myślenia w kategoriach wiary. Na tym tle niezwykle interesująca wydaje się przestrzeń kontrkultury, która w swej istocie nie tylko odnosi się do sprzeciwu wobec kultury zastanej, odrzucając lansowane wzory zachowań, ale także wyraża się w przekonaniu, że naprawa świata nie jest zadaniem społecznym i politycznym, lecz duchowym. Na przykładzie fenomenu polskiego środowiska artystów związanych ze sceną muzyczną oraz środowiskiem szeroko pojętej alternatywy artykuł pokazuje podobieństwa pomiędzy właściwościami kontrkultury i świadomym przeżywaniem chrześcijaństwa we współczesnej rzeczywistości.