Formacja ludzka i duchowa diakonów stałych w świetle magisterium Kościoła i doświadczeń niektórych Kościołów lokalnych

Abstrakt

Formacja ludzka i duchowa stanowią dwa zasadnicze wymiary integralnej formacji przyszłych diakonów stałych. Formacja ludzka ma ukształtować osobowość diakonów tak, aby byli oni pomostem w spotkaniach ludzi z Jezusem Chrystusem. W tym celu mają być kształtowani do nabycia takich cech ludzkich, jak: umiłowanie prawdy, uczciwość, prawość, rzetelność, szacunek wobec każdej osoby, wierność danemu słowu, prawdziwe współczucie, zrównoważony osąd i właściwe zachowanie. Kandydaci powinni też wypracować umiejętność kontaktu z drugim człowiekiem. Wymaga to od nich uprzejmości, gościnności, szczerości, dyskrecji, roztropności i dojrzałości uczuciowej. Formacja duchowa z kolei prowadzi do rozeznania powołania i jego rozwoju w kontekście kształtowania duchowości służby. Stąd niezbędne jest wierne naśladowanie Chrystusa-Sługi i ciągłe pogłębianie duchowej więzi z Nim. Głównymi źródłami duchowości służby są: Eucharystia, Słowo Boże i modlitwa. Należy zauważyć, że formacja ludzka i duchowa są ze sobą ściśle powiązane i wzajemnie się uzupełniają. Programy formacji ludzkiej i duchowej zawarte są w narodowych Rationes institutionis diaconorum permanentium, opracowanych przez Konferencje Biskupie poszczególnych krajów i zatwierdzonych przez Kongregację ds. Duchowieństwa.