Il diaconato permanente nell’insegnamento di Giovanni Paolo II

Abstrakt

Jan Paweł II w swoim nauczaniu często nawiązywał do diakonatu stałego. Czynił to w czasie audiencji generalnych, modlitw Anioł Pański Zebrania Plenarnego Kongregacji ds. Duchowieństwa, Jubileuszu Roku Świętego 2000 diakonów stałych, wizyt ad limina Apostolorum biskupów, podróży apostolskich do różnych krajów, spotkań z diakonami stałymi.

Zdaniem Papieża, Sobór Watykański II przywrócił diakonat stały w Kościele łacińskim jako samodzielny i stały stopień hierarchiczny celibatariuszy lub ludzi żyjących w małżeństwie po to, aby Kościół mógł skuteczniej głosić i czynić obecnym zbawcze dzieło Jezusa Chrystusa. Diakon stały, mocą przyjętych święceń, naśladując Chrystusa-Sługę, w ścisłej jedności z biskupem i jego prezbiterami, wypełnia potrójną diakonię: Słowa, liturgii i miłosierdzia. Diakonię Słowa pełni głosząc Słowo Boże, prowadząc katechezy, angażując się w ewangelizacji środowiska, w którym żyje i wykonuje pracę zawodową, oraz podejmując różne inicjatywy na rzecz nowej ewangelizacji. Diakonię liturgii realizuje poprzez zaangażowanie podczas sprawowania Eucharystii, sakramentów i sakramentaliów. Diakonię miłosierdzia wypełnia zaś poprzez niesienie pomocy materialnej najbardziej potrzebującym.

Papież, nauczając o duchowości diakońskiej zauważał, że ma ona swoje źródło w sakramentalnej łasce diakonatu, która pozwala diakonowi uczestniczyć w konsekracji i misji Tego, który stał się sługą Ojca w zbawianiu człowieka oraz wprowadza go, w sposób nowy i szczególny, w tajemnicę Chrystusa i Kościoła oraz w całe zbawcze dzieło wszystkich ludzi. Diakon stały winien starać się przez całe życie odwzorowywać w sobie postawy, uczucia, pragnienia i czyny Jezusa Chrystusa-Sługi, czyli podejmować wysiłki w coraz doskonalszym upodabnianiu się do Niego.