Realizacja prawa do dobrego imienia i ochrony własnej intymności w kościele (kan. 220 kpk) w świetle ustawy i instrukcji o ochronie danych osobowych

Abstrakt

Poczyniona refleksja upoważnia do stwierdzenia, iż prawa fundamentalne – wśród nich prawo do poszanowania własnej prywatności i intymności – są autentycznymi dobrami kościelnymi, a ich gwarantowanie i ochrona należą do misji pasterzy Kościoła. Nie można zapominać jednak, iż są one prawami in Ecclesia, a nie contra Ecclesiam, gdyż w przeciwnym wypadku straciłyby rację bytu we wspólnocie Kościoła, a tym samym, tracąc charakter eklezjalnego dobra dla pożytku pojedynczych osób i całej społeczności kościelnej, straciłyby charakter prawa, czyli dobra należnego ze sprawiedliwości. Wydaje się, że prawdę tę w stosunku do społeczności Kościoła i jego działalności rozumie ustawodawca polski w uchwalonej ustawie o ochronie danych osobowych oraz wydanej ostatnio instrukcji. Wydanie wspólnie przez Głównego Inspektora Ochrony Danych Osobowych i Konferencję Episkopatu Polski instrukcji o ochronie danych osobowych wskazuje i jest dowodem na współpracę tych dwóch instytucji oraz dwóch systemów prawnych dla dobra fundamentalnych praw człowieka. Idea ochrony danych osobowych zalegalizowana ustawą i szczegółowo wyjaśniona poprzez zapisy instrukcji, nie stwarza poważniejszych zagrożeń dla ewangelizacyjnej misji Kościoła, aczkolwiek wymaga ze strony społeczności Kościoła katolickiego, innych kościołów i związków wyznaniowych rezygnacji z niektórych przyjętych sposobów gromadzenia, korzystania i publicznego przekazywania informacji o osobach i instytucjach kościelnych, jak też z możliwości korzystania na forum publicznym z informacji o charakterze wewnętrznym, zwłaszcza tych instytucji, które zgodnie z prawem polskim cieszą się niezależnością i autonomią.