„Ci, którzy strzegą przykazań Boga i mają świadectwo Jezusa”. O dojrzałości chrześcijańskiej w świetle Ap 12,17; 14,12

Abstrakt

Autor artykułu zadaje pytanie, co znaczy być dojrzałym chrześcijaninem. Jest to pytanie fundamentalne w obliczu galopującej sekularyzacji i dechrystianizacji w świecie zachodnim, w tym także w Polsce. W odpowiedzi na to pytanie autor analizuje teksty Ap 12,17 i 14,12, które określają tożsamość chrześcijan: „ci którzy strzegą przykazań Boga i mają świadectwo Jezusa” (12,17); „ci, którzy strzegą przykazań Boga i wiary Jezusa” (14,12). W oparciu o przeprowadzone analizy autor dochodzi do wniosku, że pomiędzy syntagmami „strzec przykazań Boga” a „mieć świadectwo Jezusa” i „strzec wiary Jezusa” zachodzi paralelizm synonimiczny progresywny, w którym drugi człon uzupełni, dopowiada czy precyzuje znaczenie pierwszego członu. Wszystkie trzy syntagmy odnoszą się do życia, egzystencji Jezusa, całego dzieła Jezusa, które osiąga swój punkt kulminacyjny w Jego misterium paschalnym. W tej perspektywie dojrzały chrześcijanin oznacza tego, który sposób egzystowania Jezusa, logikę Jego życia przyjmuje za swoją. Autor w kluczu aktualizacji tekstu biblijnego dochodzi do wniosku, że przyjęcie przez chrześcijan przesłania Ap 12,17 i 14,10 w codziennym życiu domaga się powrotu do inicjacji chrześcijańskiej, która w starożytności przyjmowała formę katechumenatu. Jak dwa przykłady jego realizacji podaje formację w ramach Ruchu „Światło – Życie” oraz Drogi Neokatechumenatu.