Christ’s Evolution of Moral Upbringing in the Light of Letters to Young People by Popes St. John Paul II and Francis

Abstrakt

Ewolucja wychowania moralnego w Chrystusie w świetle listów do młodzieży wystosowanych przez papieży Jana Pawła II i Franciszka

Dokonujące się w drugiej połowie XX wieku znaczące przemiany społeczne, ekonomiczne i kulturowe z coraz większą siłą ujawniają, że młodzież w obszarze etyki i moralności jest coraz mniej podobna do dorosłych. Współczesna refleksja nad moralnością coraz częściej wyraża się w manifestowaniu przez poszczególne jednostki przysługujących im praw. W takiej optyce mieści się zarówno List do młodych „Parati semper” św. Jana Pawła II (1985), jak również posynodalna adhortacja „Christus vivit” papieża Franciszka (2019). Przywołane dokumenty papieskie staną się punktem wyjścia do udzielenia odpowiedzi na pytanie: Co proponuje Chrystus na płaszczyźnie moralności?

Człowiek z natury (w sercu) może rozpoznawać dobro i zło. Moralność jest wówczas związana w zachowywaniem Prawa. Choć ma ono charakter pozytywny, to jest ograniczone w czasie. Dojście człowieka do wiary powoduje, jak wskazuje papież Franciszek, że Prawo wyczerpuje swoją wartość propedeutyczną i ustępuje miejsca innemu autorytetowi. Prawo obowiązuje w dalszym ciągu (przykazania istnieją), ale nie ma mocy usprawiedliwiającej. Tym, który usprawiedliwia jest Jezus Chrystus. W tym kontekście kluczowe jest udzielenie odpowiedzi na pytanie o etap dojrzewania moralnego: czy potrzebuję jeszcze Prawa, a może już żyję w miłości i wolności dziecka Bożego. Nie można tych poziomów moralności – jak postulują św. Jan Paweł II w „Parati semper” i Franciszek w „Christus vivit”– traktować rozdzielnie czy przeciwstawnie, bo oba są konieczne. Stąd nie można odrzucać przykazań i nimi gardzić, ale zachowywać je, choć nie mają charakteru absolutnego, gdyż zbawienie jest w Jezusie Chrystusie.