Timesharing in European legal systems – selected issues

Abstrakt

Artykuł omawia instytucję timesharingu w Europejskich systemach prawnych, analizując genezę, konstrukcję prawną oraz praktyczne zastosowanie. Timesharing, jako forma czasowego korzystania z dóbr, szczególnie nieruchomości, ukształtował się w XX wieku w odpowiedzi na rosnące potrzeby związane z organizacją czasu wolnego i turystyką. Mimo szerokiego rozpowszechnienia, timesharing nie doczekał się jednolitej regulacji w prawodawstwie Unii Europejskiej ani w większości państw członkowskich, przy czym poszczególne kraje, takie jak Grecja, Portugalia, Hiszpania i Turcja, przyjęły odmienne rozwiązania legislacyjne. Artykuł wskazuje, że w zależności od kraju timesharing może mieć charakter prawa obligacyjnego (np. w Grecji) lub rzeczowego (np. w Portugalii). Szczególne modele timesharingu, takie jak elastyczne lub zmienne (floating, flexible timesharing), dodatkowo komplikują klasyfikację prawną tej instytucji. Autor zwraca uwagę na trudności w precyzyjnym zakwalifikowaniu timesharingu w istniejących systemach prawa rzeczowego, porównując go z najmem, ale podkreślając istotne różnice, takie jak trwałość stosunku prawnego i możliwość przeniesienia prawa na osoby trzecie. W artykule omówiono także problemy wynikające z nieuczciwych praktyk marketingowych, które mylnie sugerowały nabywcom prawo własności, oraz psychologiczną siłę oddziaływania pojęcia własności. Autor podkreśla konieczność dalszych poszukiwań prawnych rozwiązań dla timesharingu, uwzględniających zarówno specyfikę gospodarczą, jak i ochronę konsumentów.