Bianca Zagolin – una delle voci di esilio della communità italo-quebecchese

Abstrakt

Bianca Zagolin, quebecka pisarka włoskiego pochodzenia, proponuje nowe spojrzenie na fenomem emigracji/imigracji. Powieść „Una donna alla finestra” wpisuje się w najnowsze tendencje nurtu pisarstwa migracyjnego i dotyczy analizy sytuacji emigranta/ imigranta. Oryginalność ujęcia tematu polega na spostrzeganiu uniwersalnego charakteru losu kobiety oraz losu emigrantki/imigrantki, poprzez zestawienie dwóch przeciwstawnych obrazów. Aurorę poznajemy we Włoszech jako wdowę, przykładną matkę, całkowicie podporządkowaną prawom dyktowanym przez mężczyzn. Wyjazd do Kanady pojawia się jako pozorne odzyskanie wolności. Obraz stanu wewnętrznego głównej bohaterki staje się bardzo subiektywny i odzwierciedla opisy przyrody. Aurora żyje rytmem pór roku, dlatego opisom stanów depresyjnych towarzyszą opisy zimy, natomiast opisy wiosny i lata splatają się z opisami miłości, czy namiętności. Ukochany mężczyzna umiera, a to dla Aurory oznacza głęboko idące zmiany, pogrążanie się w depresji, która doprowadza ją do samobójstwa. Rodzina organizuje wyjazd do Włoch, który miał stać się remedium dla kobiety. Jednak nie odnajduje ona spokoju w kraju, z którym nigdy nie utożsamia się w całości. Traci poczucie czasu. Jest zawieszona pomiędzy przeszłością, której nie można zanegować, teraźniejszością i przyszłością, która w przypadku Aurory jest niepewna.