Edukacja dorosłych we Włoszech na przełomie XX i XXI wieku

Abstrakt

Włochy wśród państw rozwiniętych, mają jeden z najniższych poziomów wykształcenia ludności. Po II wojnie światowej rząd prowadził walkę z analfabetyzmem, który był powszechny szczególnie na południu kraju i na wyspach. Edukacja dorosłych obejmuje tzw. grupy priorytetowe. Obok młodocianych są to więźniowie i obcokrajowcy. Jednak podjęcie decyzji o uczeniu się w instytucjach nie jest łatwe. W wielu przypadkach rozpoczęciu edukacji towarzyszą oczekiwania lepszej pozycji zawodowej i społecznej, lepszych zarobków. Pozostaje również pytanie (niepewność) kiedy zacząć? Gdzie zacząć? Czego się uczyć? Obecnie           prowadzi się we Włoszech dyskusję na temat integracji systemów edukacji dorosłych. Konieczne jest opracowanie programu zintegrowanego, obejmującego różne grupy: o wysokim poziomie wykształcenia, dobrze przygotowane do edukacji ustawicznej (w tym przez Internet), o niskim poziomie wykształcenia, które (mimo to) radzą sobie z wyborem ofert edukacyjnych oraz najsłabszą – wymagającą wsparcia i pomocy w wyborze kursów, szkoleń i w ich kontynuacji. Edukację dorosłych we Włoszech cechuje indywidualne podejście do jej uczestników, można mówić o edukacji przez ugodę i wybór. Podstawą działania jest jednostka wraz z jej problemami, potrzebami, oczekiwaniami i zainteresowaniami. Badania nad edukacją ujawniają rolę grup skupiających jednostki o podobnych zainteresowaniach, potrzebach i umiejętnościach. Owe grupy stają się bazą dla opracowania projektów działań edukacyjnych i programów pracy. Instytucje edukacji dorosłych to głównie Centra Edukacji Permanentnej (Centro educazione permanente) w poszczególnych miejscowościach. Ważną rolę odgrywają również Prowincjonalne Centra Edukacji Dorosłych (Centri Provinciali per L’Istruzione degli Adulti), Uniwersytety Trzeciego Wieku oraz biblioteki.