„Zmartwychwstanie Rzymu” Chiary Lubich. Refleksja w świetle psychopedagogiki specjalnej

Abstrakt

W artykule została podjęta refleksja nad znaczeniem tekstu Chiary Lubich „Zmartwychwstanie Rzymu” dla psychopedagogiki specjalnej. Najpierw starano się odpowiedzieć na pytanie, co jest przedmiotem tego krótkiego „traktatu filozoficzno-teologicznego”, jaka jest kondycja współczesnego człowieka, który widzi nie tylko wokół siebie, ale też w sobie „współczesny Rzym” pełen brudu, marności i grzechu, a jednocześnie odczytuje swoje przeznaczenie do zmartwychwstania. Stworzony na podobieństwo Boga, jest wolny i powołany do wolnego i radosnego „zdobywania Nieba”, do więzi z Bogiem. We współczesnym świecie niepełnosprawność jest nadal odbierana jako zło i pozbawienie najważniejszych wartości, budzi negatywne postawy społeczne, dlatego ważne jest podanie klucza do zmiany tego destrukcyjnego odnoszenia się do drugich. Druga część artykułu została poświęcona analizie podpowiedzi, które Lubich zawarła w tekście „Zmartwychwstanie Rzymu”, a które mogą być wykorzystane w procesie zmiany postaw wobec osób z niepełnosprawnością. Korespondują one z założeniami personalizmu chrześcijańskiego w pedagogice specjalnej.