Silence and fecundity in Carmen Maria Machado’s “Her body and other parties”

Résumé

In the final chapter of Writing and Difference titled “Ellipsis”, Jacques Derrida describes lack as the element that is constitutive of meaning – what is missing from the book is “invisible and undeterminable”, yet it “redoubles and consecrates” it, so that “all meaning is altered by this lack” (1978: 296). Following Derrida’s cue that writing “is of an elliptical essence” (ibid: 296), I focus on lacks and silences in Carmen Maria Machado’s short-story collection Her Body and Other Parties (2017) and their contribution to meaning. Machado’s tales uncover new meanings in wellknown stories and depict experiences that are usually silenced, thereby highlighting the othering potential of story-telling and stressing the interdependencies between worlds and stories. In this essay, I refer to Emmanuel Levinas’s work on ethics, Maurice Blanchot’s writings on the relation between literature and ethics, and Jacques Derrida’s account of haunting to argue that the stories not only demonstrate that any text is made through what is missing, absent or different, but that they also establish an ethical relation with the reader based on shared vulnerability and uncertainty.

W ostatnim rozdziale Pisma i różnicy zatytułowanym „Elipsa” Jacques Derrida opisuje brak jako element, który konstytuuje znaczenie: niewidoczny i nieokreślony, brak jest tym, co zmienia cały sens książki, podwajając go i sankcjonując (1978: 296). Podążając za sugestią Derridy o eliptycznym charakterze pisma (ibid: 296) w artykule omawiam rolę milczenia i braku w zbiorze opowiadań Carmen Marii Machado Jej ciało i inne strony (2017). Opowiadania Machado odkrywają nowe znaczenia w dobrze znanych opowieściach i opisują doświadczenia, które zwykle są przemilczane lub wykluczane, aby uwidocznić płynność znaczenia i podkreślić wpływ opowieści na rzeczywistość. W artykule przywołuję filozofię etyki Emmanuela Levinasa, opis relacji między etyką a literaturą autorstwa Maurice’a Blanchota oraz Derridiańską logikę widma, by zaproponować odczytanie opowiadań Machado jako utworów, które zarówno podkreślają znaczenie tego, co nieobecne i inne w tworzeniu tekstu, jak też ustanawiają etyczną relację z czytającymi, której podstawą są wspólna niepewność i podatność na zranienie.