‘Words are few. Dying too’: Death and silence in Samuel Beckett’s “A piece of monologue” and Caryl Churchill’s “Here we go”

Resumen

There is a widespread belief that since words, belonging to the temporal dimension and ultimately formulated by the body, bind the utterer to human reality, the transcendental must lie beyond language. Ewa Wąchocka (2005) proposes a category of “transcendental silence” to mark those moments in a dramatic text which transgress ordinary silences and pauses to hint at something much more profound and inexpressible. One of the famous proponents of “literature of silence” (Hassan 1968) as a means of “saying the unspeakable” is Samuel Beckett, who in his play A Piece of Monologue (1979) moves towards expressing the inexpressible through experimenting with silences and transcendental silence. Arguably, a similar concept is explored by Caryl Churchill in her play about dying (Here We Go, 2015), where silences as part of everyday human communication become the vehicle for touching upon transcendental silence in the final act. The article provides a brief overview of the role of silence in the works by the two playwrights, arguing that Here We Go brings Churchill especially close to the Beckettian aesthetics.

Zgodnie z powszechnym przekonaniem, skoro mowa, istniejąca w czasie i pochodząca z ciała, przywiązuje mówcę do doczesności, to co transcendentne musi przejawiać się poza językiem. Ewa Wąchocka (2005) proponuje kategorię „milczenia transcendentnego” do opisu momentów tekstu dramatycznego, które, wychodząc poza zwyczajną ciszę i pauzy, dotykają czegoś znacznie głębszego i wymykającego się ujęciu za pomocą mowy. Jednym ze słynnych twórców „literatury ciszy” (Hassan 1968) pojmowanej jako narzędzie do „wypowiedzenia niewyrażalnego” jest Samuel Beckett, którego sztuka Partia solowa (1979) sięga do niewyrażalnego poprzez eksperymentowanie z pauzami i milczeniem transcendentnym. Można uznać, że podobna koncepcja przyświeca Caryl Churchill w sztuce o umieraniu zatytułowanej Here We Go (2015), w której milczenie jako część codziennej komunikacji stopniowo ustępuje miejsca milczeniu transcendentnemu. Artykuł przedstawia krótkie omówienie roli milczenia w twórczości obydwojga autorów, sugerując, że w Here We Go Churchill bardziej niż kiedykolwiek wcześniej zbliża się do Beckettowskiej estetyki.