The Palimpsest of the Said and the Unsaid: Peter Carey’s Search for the Past

Résumé

The article explores strategies of elliptical writing in The Chemistry of Tears (2012) by Peter Carey, a novel concerned with the presentation of the processes of concealing and revealing the troublesome past and its connections with the present. It argues that, systematically oscillating between the secret and the revealed, the novel tries to negotiate its way through the palimpsest of the past to re-construct the versions so far unrepresented. The narrative introduces and then slowly fills in narrative gaps, omissions and allusions, becoming a dramatisation of the elliptical strategies of prose. The first level of the operation of elliptical strategies concerns personal stories of characters; the next is represented by larger history and its ramifications for the present; while the last includes historiography and literary tradition. In the centre of the numerous layers of the text and its parallel plots stands the central image of the automaton connected with the process of revelation and restoration: it encapsulates the novel’s elliptical strategies by filling in various textual gaps and yet simultaneously hinting at the impossibility of any such operation.

Artykuł bada eliptyczne strategie pisania zastosowane w Chemii łez (2012) Petera Carey’a – powieści, która koncentruje się na problemach ukrywania i ujawniania problematycznej przeszłości i jej związków ze współczesnością. Dowodzi on, iż oscylując między tym, co ukryte i co ujawnione, powieść próbuje przedrzeć się poprzez palimpsest przeszłości i zrekonstruować jej dotychczas niereprezentowane wersje. Powieść wprowadza, a następnie wypełnia szereg luk, niedopowiedzeń i aluzji, fabularyzując tym samym eliptyczne strategie, którymi się zajmuje. Ich pierwszy poziom to dzieje bohaterów; drugi – to szerzej rozumiana przeszłość i jej konsekwencje dla współczesności; ostatni to problematyka historiografii i gry z literacką tradycją. W centrum tych licznych warstw i równoległych wątków stoi centralna figura automatu, który niczym zwornik wiąże tematy ujawniania i przywracania, zbiera w sobie eliptyczne strategie powieści i poprzez wypełnienie narracyjnych luk, jednocześnie wskazuje na niemożliwość takich operacji.