Grecka starożytność w nowym blasku

Résumé

Autor prześledził karierę antyczności w niemieckiej literaturze XVIII wieku na przykładzie działalności i twórczości Johanna Joachima Winckelmanna. Tak życiorys, jak i pisma „ojca klasycznej archeologii”, o którego wysokiej pozycji wśród osiemnastowiecznych znawców antyku może świadczyć fakt mianowania go kustoszem rzymskich starożytności przez papieża Klemensa XIII, dają wgląd w intensywną recepcję kultury antycznej w literaturze niemieckiego oświecenia. Artykuł porusza również kwestę polemiki, jaką z estetycznymi poglądami Winckelmanna podjął Gotthold Ephraim Lessing, a także próbuje odpowiedzieć na pytanie o przyczyny tak dużej popularności antyku w omawianym okresie. Według autora wynikała ona z potrzeby zdystansowania się od estetycznych implikacji chrześcijaństwa.