Dramat dokumentu lat 60. XX wieku i jego renesans we współczesnym teatrze niemieckim

Abstrakt

Przedmiotem badań podjętych w artykule jest niemieckojęzyczny dramat dokumentu jako przykład literatury zaangażowanej. W chronologicznym zarysie zostały zaprezentowane poszczególne fazy rozwoju dramatu dokumentu: od XIX-wiecznych prekursorów gatunku (Georg Büchner), poprzez dokumentaryzm Erwina Piscatora, teatr dokumentu lat 60. (Peter Weiss, Heinar Kipphardt, Rolf Hochhuth), aż po nowy wariant teatru faktu, związany z twórczością Andresa Veiela oraz projektami scenicznymi grupy Rimini Protokoll. Artykuł daje przegląd problematyki podejmowanej przez autorów sztuk dokumentalnych oraz odnosi się do teoretycznego dyskursu toczonego wokół teorii dramatu dokumentu, przede wszystkim do reprezentatywnej dla niego immanentnej sprzeczności między fikcją literacką a dokumentem historycznym.