Liryka patriotyczno-narodowa we współczesnym Bahrajnie

Abstract

Bahrajn był i jest ojczyzną wielu znamienitych poetów, m.in. Tarafy Ibn al-Abda – autora najdłuższej w poezji przedmuzułmańskiej mu’allaki. Obecnie wśród poetów z Bahrajnu popularny jest wiersz wolny (szir hurr) reprezentowany przez Alego Abd Allaha Chalifę, Alawiego al-Haszimiego, Kasima al-Haddada, oraz wiersz pisany prozą (kasidat an-nasr) reprezentowany przez Alego asz-Szarkawiego, Abd al-Hamida al-Ka’ida i Jakuba al-Muharrakiego. Poeci w swojej twórczości odwołują się do historii, szczególnie okresu odzyskania niepodległości w 1971 roku. Choć kraj, dzięki wejściu na drogę ekonomicznego liberalizmu w latach 70. zapoczątkował okres prosperity i wzrostu gospodarczego państwa, w literaturze utrzymywał się pesymistyczny nurt skierowany przeciwko negatywnemu obliczu kapitalizmu w wydaniu bahrajńskim. W związku z istnieniem w latach 70. Monopartyjnego systemu rządów twórczość literacka stała się obiektem wzmożonej cenzury. W swojej twórczości wspomniani wyżej poeci zwracają uwagę na takie pojęcia jak: wolność, prawda, miłość czy sprawiedliwość. Nie brak w ich utworach odniesień do miłości ojczyzny i zaangażowania w sprawy narodowe. Starają się analizować miejsce człowieka we współczesnym mu świecie, jego relacje z innymi i stosunek do samego siebie oraz odniesienie do narodu i ojczyzny.