Powieść nowelowa – przypadek Elizabeth Strout

Abstrakt

Termin „powieść nowelowa” (przyjęty za Krystyną Jakowską, a definiowany za Elke D’hoker) odnosi się do dzieł literackich, które genologicznie lokują się pomiędzy bardzo spójnie skomponowanym zbiorem opowiadań a luźną konstrukcją powieściową. W tym tekście rozważam sensowność posługiwania się tym terminem i cechy konwencji, do której odsyła. Powołuję się na rozliczne przykłady dzieł dających się klasyfikować jako powieści nowelowe właśnie. Odsyłam zatem czytelnika, na przykład, do dwu tekstów Alice Munro – Dziewczęta i kobiety oraz Za kogo ty się uważasz? – polskich dzieł Magdaleny Tulli (Włoskie szpilki i Szum) i Wioletty Grzegorzewskiej Guguły i Stancje. Zasadniczym przedmiotem tego tekstu jest jednak analiza dwóch powieści Elizabeth Strout jako modelowych przykładów omawianej formy narracyjnej. Pierwszy z tekstów to Olive Kitteridge, następny to kontynuacja fabularna pierwszej opowieści, zatytułowana Olive powraca. W artykule pokazane są mechanizmy uspójniające oba teksty składające się z samodzielnych opowiadań oraz funkcja, jaką pełni forma powieści nowelowej w specyficznie przez Strout skonstruowanej wersji powieści inicjacyjnej, a nawet przewrotnie użytej konwencji Bildungsroman. Przedstawiona też jest wymuszana konstrukcją powieści nowelowej strategia lektury obu tekstów.