Grand Tour Tomasza, Michała i Marcina Zamoyskich z przełomu XVII i XVIII wieku

Abstrakt

Podróże typu Grand Tour zyskały dużą popularność w drugiej połowie XVII wieku. Jako pierwszy użył tego terminu angielski autor Richard Lassels. Nazwał w ten sposób wyjazdy szlachty do Francji, Włoch, Holandii i Niemiec. Podróże tego rodzaju łączyły aspekty edukacyjne i poznawcze. Peregrynanci, wywodzący się przede wszystkim ze szlachty i arystokracji europejskiej, odbywali studia prywatne lub uniwersyteckie, a także zwiedzali w trakcie podróży wiele miast, gdzie podziwiali dzieła sztuki i architektury. Ten typ podróżowania narodził się w Europie Zachodniej, a w szczególności w Anglii. Także w Rzeczypospolitej szlacheckiej zdobył sobie szybko duże uznanie wśród polskiej szlachty i magnaterii. Głównym celem, który autor tego artykułu sobie postawił, jest rekonstrukcja przebiegu podróży trzech braci, synów wojewody lubelskiego i podskarbiego wielkiego koronnego Marcina Zamoyskiego i Anny z Gnińskich na przełomie XVII i XVIII wieku. Po śmierci ich ojca wychowaniem synów zajęła się matka. Tomasz Józef oraz jego młodsi bracia Michał Zdzisław i Marcin Leopold Zamoyscy wyruszyli w 1697 roku w czteroletnią podróż. Ich celem był pobyt w kilku europejskich krajach. Podróżowali po terenach Śląska, Czech, Austrii, Niemiec, Francji, Anglii, Holandii i Włoch. Studiowali w Pradze, Paryżu, Ingolstadt oraz zwiedzali Wiedeń, Augsburg, Stuttgart, Strasburg, Brukselę, Hagę, Amsterdam, Paryż, Rzym, Londyn, Neapol i wiele innych miast. Do Polski wrócili w końcu 1701 roku.