Uczestnictwo w lekcjach wychowania fizycznego a rozwój kultury fizycznej po zakończeniu etapu edukacyjnego

Abstract

Wprowadzenie i cel pracy: Regularna aktywność fizyczna stanowi integralny element właściwego stylu życia, niezbędny do prawidłowego rozwoju dzieci i młodzieży. Uznaje się ją za najlepszą niefarmakologiczną metodę pierwotnej i wtórnej prewencji większości schorzeń stanowiących współcześnie główną przyczynę śmierci – tzw. chorób cywilizacyjnych. Celem pracy jest określenie związku między uczestnictwem w lekcjach wychowania fizycznego w dzieciństwie a aktywnością ruchową w życiu dorosłym. Materiał i metoda: Badaniem została objęta grupa 937 losowo wybranych pracowników biurowych zatrudnionych na terenie województwa lubelskiego. Zastosowaną metodą badawczą był sondaż diagnostyczny z wykorzystaniem autorskiego kwestionariusza ankiety. Zależność statystyczną pomiędzy aktywnym uczestnictwem na lekcjach wychowania fizycznego a aktywnością ruchową w życiu dorosłym sprawdzano przy użyciu testu χ2 Pearsona. Wyniki: Respondenci systematycznie ćwiczący na lekcjach w-f częściej podejmują czynną formę odpoczynku w życiu dorosłym (p<0,0003). Ich aktywność fizyczna jest istotnie częściej motywowana dbałością o zdrowie (p=0,002) oraz przyjemnością płynącą z aktywnego trybu życia (p=0,029). Ankietowani ćwiczący na w-f z przymusu tylko nieznacznie rzadziej podejmują aktywność fizyczną w życiu dorosłym w odniesieniu do osób ćwiczących na lekcjach chętnie i systematycznie (69% i 74%). Wnioski: Aktywne uczestnictwo w lekcjach w-f zwiększa prawdopodobieństwo udziału w kulturze fizycznej po zakończeniu etapu edukacyjnego. Właściwy stosunek do aktywności i nawyki związane z ruchem nabyte w fazie progresywnej wpływają na utrwalenie i przejawianie ich w dalszych etapach ontogenezy człowieka.