Galega officinalis L. rutwica lekarska (Fabaceae Lindl.) w Kotlinie Jasielsko-Krośnieńskiej
DOI:
https://doi.org/10.12775/HERB.2017.007Słowa kluczowe
Galega officinalis, rutwica lekarska, ziołolecznictwo, siedliska antropogeniczneAbstrakt
Rutwica lekarska występuje naturalnie m.in. na południu i południowym-wschodzie Europy. W południowej Polsce występuje głównie na stanowiskach antropogenicznych. Celem pracy było przedstawienie zróżnicowania siedliskowego na różnych stanowiskach,
określenie zasobów gatunku oraz dokonanie przeglądu zastosowań fitoterapeutycznych rutwicy lekarskiej. Do poszukiwania nowych stanowisk zastosowano metodę transektową, a zróżnicowanie siedliskowe badano metodą fitosocjologiczną Braun-Blanqueta. Znalezione nowe stanowiska we wschodniej części Jasła oraz w Potoku koło Krosna mają charakter antropogeniczny i zlokalizowane są w miejscach o przekształconym podłożu. Badane płaty należą głównie do klasy Artemisietea vulgaris. Łączny areał rutwicy lekarskiej na zbadanych stanowiskach wynosi około 0,15 ha i może stanowić źródło do zbioru nasion i sadzonek, przeznaczonych do małopowierzchniowych upraw. Gatunek ten ma bardzo szerokie zastosowanie fitoterapeutyczne zarówno w odniesieniu do ludzi, jak i zwierząt hodowlanych.
Bibliografia
Heywood V. H., Ball P. W., Leguminosae, [w:] Flora Europaea Vol. 2, (red.) T.G. Tutin I wsp., Cambridge University Press, Cambridge 1968.
Podbielkowski Z., Sudnik-Wójcikowska B., Słownik roślin użytkowych, PWRiL, Warszawa 2003.
Lauber K., Wagner G., Flora Helvetica, Haupt Verlag, Bern-Stuttgart-Wien 2007.
Zając M., Zając A., Elementy geograficzne rodzimej flory Polski, Instytut Botaniki Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2009.
Zając A., Zając M. (red.), Atlas rozmieszczenia roślin naczyniowych w Polsce. Instytut Botaniki Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2001.
Kostrakiewicz K., Rodzina: Papilionaceae, Motylkowate, [w:] Flora Polska. Rośliny Naczyniowe Polski i Ziem Ościennych. Tom VIII, (red.) W. Szafer i B. Pawłowski, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1959.
Rutkowski L., Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1998.
Oklejewicz K., Flora Dołów Jasielsko-Sanockich, Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Jagiellońskiego. Prace Botaniczne, 1993, 26. s. 1–168.
Święs F., Zbiorowiska ruderalne i flora synantropijna miasta Gorlic, Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sec. C, 1984, 40, s. 261–273.
Święs F., Pleban A., Roślinność ruderalna i flora synantropijna miasta Jasło na Pogórzu Karpackim, Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sec. C, 1981, 36, s. 236–258.
Knapp A., Przyczynek do flory obwodów jasielskiego i sanockiego, Sprawozdanie Komisji Fizjograficznej AU, 1869, 3, s. 74–109.
Oklejewicz K., 2013, informacja ustna.
Dzwonko Z., Przewodnik do badań fitosocjologicznych. Wydawnictwo SORUS, Poznań– Kraków 2007.
Matuszkiewicz W., Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Vademecum geobotanicum 3, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 2002.
Mirek Z., Piękoś-Mirkowa H., Zając A. i Zając M., Flowering plants and pteridophytes of Poland – a checklist, [w:] Biodiversity of Poland 1, (red.) Z. Mirek, W. Szafer, Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, Kraków 2002.
Wróbel D., Equisetum telmateia Ehrh. Morphotypes related to anthropogenic habitats, Acta Societatis Botanicorum Poloniae, 2003, 72(2), s. 161–165.
Wróbel D., Występowanie Equisetum telmateia (Equisetaceae) w antropogenicznych zbiorowiskach roślinnych na terenie Karpat i Dolnego Śląska, Fragmenta Floristica et Geobotanica Polonica, 2003, 10(29), s. 27–55.
Blaschek W., Wichtl-Teedrogen und Phytopharmaka. Ein Handbuch für die Praxis, Wissenschaftliche Verlagsgesellschaft Stuttgart 2016.
Hiller K., Melzig M.F., Lexikon der Arzneipflanzen und Drogen, Spektrum Akademischer Verlag, Heidelberg 2010.
Pahlow M., Das große Buch der Heilpflanzen, Nikol Verlag, Hamburg 2015.
Ziemlinkij S.E, Liekartwiennyje rastjenia SSSR, Moskwa 1951.
Fintelmann V. i wsp., Lehrbuch Phytotherapie, Karl F. Haug Verlag Stuttgart 2017.
Kaniskow W., Liecziebnitie rastjenia na Bulgaria, Izdatielstwo Iztok-Zapad, Sofia, 2011.
Leclerc H. i Precis de Phytotherapie, Masson et Cie Editeurs Libraires de L’Academie de Medecine, Paris 1954.
Dragendorff G., Die Heilpflanzen der Verschiedenen Völker und Zaiten ihre Anwendung, Wesentlichen Bestandtheile und Geschichte, Verlag von Ferdinand Enke, Stuttgart 1898.
Madaus G., Lehrbuch der biologischen Heilmittel, Mediamed Verlag, Ravensburg 1989.
Podlewski J.K., Chwalibogowska-Podlewska A., Leki współczesnej terapii T. 2. Medical Tribune Polska, Warszawa 2010.
Bäumler S., Heipflanzen Parxis Heute, Urban&Fischer, München 2007.
Pobrania
Sklep wydawnictwa:
Opublikowane
Jak cytować
Numer
Dział
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Statystyki
Liczba wyświetleń i pobrań: 773
Liczba cytowań: 0
