Sztuka popularna jako źródło uczenia się dorosłych
DOI:
https://doi.org/10.12775/ED.2021.013Słowa kluczowe
sztuka popularna, kultura popularna, uczenie się dorosłychAbstrakt
W artykule podjęto próbę uzasadnienia tezy, że sztuka popularna może stanowić dla dorosłych źródło uczenia się. Problem rozpatrywano w kontekście nurtu pedagogii publicznej oraz andragogicznych koncepcji uczenia się autorstwa Jacka Mezirowa oraz Knuda Illerisa. Dla zobrazowania problemu posłużono się wybranymi tekstami kultury popularnej z dziedziny filmu, street artu i serialu telewizyjnego. Przeprowadzone analizy pozwoliły sformułować trzy wnioski. Po pierwsze, sztuka popularna może być źródłem transformatywnego uczenia się. Po drugie, uczenie się w relacji ze sztuką popularną może przebiegać w trzech wymiarach: poznawczym, emocjonalnym oraz społecznym. Trzeci wniosek pozwala uznać sztukę popularną za formę publicznej pedagogii.
Bibliografia
Adamska-Staroń, M. (2018). Spotkanie z wybranymi tekstami kultury popularnej. W stronę relacyjnego bycia w świecie, Studia Edukacyjne, nr 50.
Atwood, M. (2017). Opowieść podręcznej, tłum. Z. Uhrynowska-Hanasz. Warszawa: Wielka Litera.
Brookfield, S. (2000). Transformative learning as ideology critique. W: J. Mezirow and Associates (red.), Learning as transformation; Critical perspectives on a theory in progress. San Francisco: Jossey-Bass.
Charles, L., (reż.). (2006). Borat: Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan [Film]. USA: Dune Entertainment, Everyman Pictures, Four by Two, Four by Two Films, Major Studio Partners, One America.
Dziadzia, B. (2014). Naznaczeni popkulturą. Media elektroniczne i przemiany prowincji. Gdańsk: Wydawnictwo Naukowe Katedra.
Dziemidok, B. (2011). Czy sens i znaczenie współczesnej sztuki popularnej sprowadza się do jej wartości rozrywkowych? Estetyka i Krytyka, nr 1 (20).
Fiske, J. (1997). Postmodernizm i telewizja, tłum. J. Mach. W: A. Gwóźdź (wybór, wstęp i oprac.), Pejzaże audiowizualne. Telewizja – wideo – komputer. Kraków: „Univer- sitas”, s. 165–182.
Fiske, J. (1999). Wprowadzenie do badań nad komunikowaniem, tłum. A. Gierczak. Wrocław: „Astrum”.
Giroux, H. A. (2004). Cultural Studies, Public Pedagogy, and the Responsibility of Intellectuals. Communication and Critical/Cultural Studies, nr 1 (1). doi:10.1080/ 1479142042000180926
Golonka-Legut, J. (2018). Muzyka popularna jako źródło refleksji nad dorosłością. Album The Dark Side of the Moon grupy Pink Floyd jako droga do (z)rozumienia istoty do- rosłości i przygotowania się do niej. Edukacja Dorosłych, nr 1 (78).
Gruza, J. (reż.). (1974). Czterdziestolatek [Serial telewizyjny]. Polska: Telewizja Polska. Holland, A. (reż.). (2019). Mr. Jones [Film]. Polska, Ukraina, Wielka Brytania: Film Produkcja & Parkhurst.
Illeris, K. (2006). Trzy wymiary uczenia się, tłum. A. Jurgiel. Wrocław: Wydawnictwo Naukowe Dolnośląskiej Szkoły Wyższej Edukacji TWP.
Jakubowski, W. (2006). Edukacja w świecie kultury popularnej. Kraków: Oficyna Wydawnicza „Impuls”.
Kegan, R. (2000). What “form” transforms?: A constructive-developmental approach to transformative learning. W: J. Mezirow (red.), Learning as transformation: Critical perspectives on a theory in progress. San Francisco: Jossey-Bass, s. 35–69.
Kellner, D. (1995). Media culture: cultural studies, identity, and politics between the mod- ern and the postmodern. London: Routledge.
Krajewski, M. (2005). Kultury kultury popularnej. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM. Kruszelnicki, W. (2016). Henry Giroux, studia kulturowe i krytyka filmowa, czyli pytania o granice między pedagogiką krytyczną a moralistyką. Forum Pedagogiczne, nr 2,
cz. 2. doi: 10.21697/fp.2016.2.40.
Kubinowski, D. (2019). Sztuka (dla/w) społeczności – animacja kultury – pedagogia publiczna. Przypadek Międzykulturowego Festiwalu Artystycznego „Ludzka Mozaika” w Goleniowie. Dyskursy Młodych Andragogów, nr 20. doi: 10.34768/dma.vi20.31.
Maudlin, J.G, Sandlin, J.A. (2015). Pop Culture Pedagogies: Process and Praxis, Educational Studies, nr 5 (51). doi: 10.1080/00131946.2015.1075992.
Melosik, Z. (2013). Kultura popularna i tożsamość młodzieży. W niewoli władzy i wolności. Kraków: Oficyna Wydawnicza „Impuls”.
Melosik, Z., Szkudlarek, T. (2010). Kultura, tożsamość i edukacja – migotanie znaczeń. Kraków: Oficyna Wydawnicza „Impuls”.
Mezirow, J. (2000). Learning to Think Like an Adult. Core Concepts of Transformation Theory. W: J. Mezirow & Asscociates, Learning as Transformation. Critical Perspectives on a Theory in Progress. San Francisco: Jossey-Bass, s. 3–33. Pleskot-Makulska, K. (2007). Teoria uczenia się transformatywnego autorstwa Jacka Mezirowa. Rocznik Andragogiczny, nr 14.
Pryszmont, M. (2020). „Nasze pokolenie Tamagotchi” – obraz dorosłości w polskich utworach rapowych. Edukacja Dorosłych, nr 2 (83).
Sandlin, J.A., O’Malley, M., Burdick, J. (2011). Mapping the Complexity of Public Pedagogy Scholarship 1894–2010, New York: Routledge.
Schlöndorff, V. (reż.), (2017–2019). The Handmaid’s Tale [Serial telewizyjny]. USA: MGM Television.
Shusterman, R. (1998). Estetyka pragmatyczna. Żywe piękno i refleksja nad sztuką. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego.
Wojnar, I. (1995). Teoria wychowania estetycznego – zarys problematyki. Warszawa: „Żak”.
Zemeckis, R. (reż.), (2000). Cast away [Film]. USA: DreamWorks Pictures.
Banksy (2012). “Slave Labour” [Obraz]. Pobrane z: https://www.bbc.com/news/uk-eng- land-london-22492378.
Ellsworth-Jones, W. (2013). The story behind Banksy, Smithsonian Magazine. Pobrane z: https://www.smithsonianmag.com/arts-culture/the-story-behind-banksy-4310304/?no- -ist=&preview=%3E%253%27A%3D0&page=1 [dostęp: 17.02.2021]
Lisicki, G. (2013). Znikający Banksy. Do kogo należy uliczna sztuka? https://wyborcza. pl/1,75410,14467282,Znikajacy_Banksy__Do_kogo_nalezy_uliczna_sztuka_.html [dostęp: 17.02.2021].
Pobrania
Opublikowane
Jak cytować
Numer
Dział
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Statystyki
Liczba wyświetleń i pobrań: 346
Liczba cytowań: 0
