Droga do wiary poganki Rachab. Teologiczna lektura Joz 2,1–24

Abstract

Historia nierządnicy Rachab umieszczona przez deuteronomistycznego redaktora w otwarciu księgi Jozuego funkcjonuje jako literacki i teologiczny klucz do interpretacji jednego z najbardziej doniosłych wydarzeń z dziejów narodu izraelskiego, którym jest podbój i podział ziemi kananejskiej. Figura Rachab została wkomponowana w epizod zdobycia pierwszego miasta Kanaanu – Jerycha, które w tekście księgi jest ukazywane jako symboliczna brama otwierająca Izraelitom drogę do przejęcia ziemi obiecanej im przez JHWH. W perspektywie teologii deuteronomistycznej obecnej w całym dziele Joz–2 Krl, Rachab staje się uniwersalnym paradygmatem beneficjenta Bożych obietnic, a szczególnie obietnicy wyzwolenia i ziemi. Poprzez swą niewzruszoną wiarę w moc i wierność JHWH (Joz 2,9b–11), poprzez swą mądrość życiową pozwalającą przetrwać najtrudniejsze próby, a także przynależność do najuboższej i najbardziej uciskanej klasy społecznej, Rachab staje się pierwszą osobą wyzwoloną i obdarowaną przez Boga. Jej status społeczny oraz pełna wiary i ufności relacja do Boga jest pokazana jako droga, którą winni podążać wszyscy Izraelici pragnący dostąpienia realizacji Bożych obietnic.