Szabat jako celebracja czasu w nauczaniu A.J. Heschela

Abstract

Przedmiotem analiz w tym artykule jest żydowski święty dzień - szabat, który z niezwykłym kunsztem i głębią został przedstawiony przez Abrahama Joshuę Heschela głównie w dziele „Szabat i jego znaczenie dla współczesnego człowieka”. Ta książka pięknie opisuje rabiniczne, kabalistyczne i chasydzkie rozumienie doświadczenia szabatu. Autor umiejętnie wiąże tu stare i czcigodne dziedzictwo żydowskie z sytuacją współczesnych ludzi. W tym dziele Heschel wypracował jeden z głównych motywów swojej myśli - ideę świętości w czasie. Żydowski autor rozumie judaizm jako religię czasu i wskazuje istotę oraz znaczenie czasu w życiu pojedynczego Żyda i całej wspólnoty. Heschel nie tyle przekonuje do idei szabatu, nie tyle dowodzi konieczności przestrzegania świętości tego dnia, co raczej ukazuje jego sens i sposób celebracji. Jak dowodzi Rabin, w przeżywaniu szabatu nie chodzi o zwykłe powstrzymywanie się od aktywności fizycznej, ale o osiągniecie właściwego stanu ducha, o „zakosztowanie” zbawczej rzeczywistości. Przestrzeganie Szabatu to nie tylko powstrzymywanie się od pracy, ale także stwarzanie menuchy, odpoczynku, który jest także celebracją. Konkretne przykazania odnoszące się do celebrowania szabatu służą po prostu wypełnieniu micwy. Dla Heschela bowiem micwa to „modlitwa w formie czynu”. W publikacji kolejno omówię: świętość szabatu w rozumieniu Heschela, proponowane przez niego drogi uświęcenia i uwiecznienia tego dnia oraz właściwy sposób celebracji.