Ideał tolerancji w świetle przesłanek zawartych w Listach św. Pawła (część druga: reguły wykonawcze)

Abstrakt

Artykuł niniejszy stanowi kontynuację artykułu opublikowanego w poprzednim numerze „Biblica et Patristica Thoruniensia”, w którym zostały omówione zagadnienia wstępne, włącznie z analizą 1 Kor 8-10, która wykazała, że tolerancja jest podporządkowana miłości - nie jest wartością absolutną, autonomiczną. W artykule niniejszym zostały wskazane reguły wykonawcze dotyczące tolerancji i nietolerancji. Chrześcijanie powinni być tolerancyjni wobec „tych, którzy są na zewnątrz [Kościoła]” i nietolerancyjni wobec zła popełnianego przez „tych, którzy są wewnątrz [Kościoła]” (1 Kor 5,12-13), w granicach wyznaczonych przez autorytet apostolski (1 Kor 5,3-11).Zakładając, że tolerancja w Kościele jest pochodną miłości, a jej granice wyznacza autorytet apostolski, pozostaje niemała sfera decyzji w życiu chrześcijanina, w której powinien on okazywać tolerancję wobec błędów popełnianych przez współ-chrześcijan. Św. Paweł wymienia w Rz 14 trzy okoliczności, w których zaleca postawę tolerancji (zob. Rz 14,15.19.22). W Rz 12,1-2 i w 1 Kor 6,1-11 znajduje się odpowiedź na pytanie, w jaki sposób chrześcijanie mogą „przekładać” Ewangelię o tolerancji na realia życiowe. Powinni kierować się rozumem (oświeconym przez Ducha Świętego), a ponadto, ich postawa powinna być realizacją „wyższej sprawiedliwości” opartej na Ewangelii, która różni się od mądrości świata.