Pawłowe rozumienie syneidēsis w Rz 2,9–16

Abstrakt

Analiza egzegetyczna jednostki 2,9–16 oraz jej kontekstu (sekcji 1,18–4,25) pozwala stwierdzić, że Paweł chce tu nadać greckiemu pojęciu sumienie podobny sens i funkcję jaką pełni serce w tradycji biblijnej i judaistycznej. Wychodzi od wykazania, że wszyscy Żydzi i Grecy zgrzeszyli i dlatego znaleźli się w identycznym położeniu względem sprawiedliwości Bożej, pomimo posiadanego przez jednych Prawa objawionego a przez drugich Prawa naturalnego. Skoro Prawo okazało się nieskuteczne na drodze zbawienia ludzkości to oznacza, że straciło ono skuteczność zbawczą, czego dowodem jest nowa inicjatywa zbawcza Boga zrealizowana w dziele usprawiedliwienia wszystkich za darmo, mocą krwi Jezusa Chrystusa (3,25a). Każdy człowiek może dostąpić tejże łaski przez wyznanie wiary w Chrystusa. Jednak żeby dostąpić daru pokoju oraz uczestnictwa w chwale i czci Boga w wieczności wyznawcy Jezusa muszą konsekwentnie formować swoje serca i sumienia nowym Prawem, to znaczy muszą je obrzezać Ewangelią Chrystusa Syna Bożego, która stała się jedyną mocą Bożą wiodącą ku zbawieniu (1,16). Dowodem zaś na tak odnowiony przez Boga porządek zbawczy jest zapowiedziany sąd nad całą ludzkością w dniu ostatecznym, którego dokona On przez Jezusa Chrystusa na podstawie Ewangelii.