Znaczenie κοιμάω w Liście do Koryntian św. Klemensa Rzymskiego i w Ewangeliach

Abstrakt

W niniejszym badaniu analizuje się użycie słowa „κοιμάω” w Liście do Koryntian św. Klemensa Rzymskiego i w Ewangeliach. W 1 Liście Klemensa termin „κοιμάω” jest używany przede wszystkim do przedstawienia śmierci sprawiedliwych, zwłaszcza w odniesieniu do męczenników. Oznacza on spokojny i wypoczynkowo-relaksacyjny stan, stanowiący ostry kontrast z chaosem ziemskiej egzystencji. Ten czasownik wzbudza poczucie nadziei i ciągłości wiary, przedstawiając śmierć nie jako zakończenie, ale raczej jako krótki odpoczynek w oczekiwaniu na zmartwychwstanie. Natomiast Ewangelie używają terminu „κοιμάω” zarówno w znaczeniu dosłownym, jak i przenośnym: fizyczny sen i duchowe nieprzygotowanie. Niniejszy artykuł analizuje szersze znaczenie teologiczne „κοιμάω” poprzez porównanie jego dwóch zastosowań jako metafory śmierci, snu i zmartwychwstania w myśli wczesnochrześcijańskiej. Podkreśla złożoną rolę, jaką ten termin odegrał w rozwoju wczesnochrześcijańskiej eschatologii i przedstawieniu misji Jezusa. Analiza ujawnia, że ​​czasownik „κοιμάω” funkcjonuje jako głęboki teologiczny i literacki instrument, który łączy doczesność z wiecznością, a także życie ze śmiercią, skłaniając do kontemplacji ludzkiego doświadczenia i nadziei na boskie zbawienie.