Tradycyjne wartości polskie – źródłem siły i nadziei kobiet walczących o suwerenność Polski w latach 1945–1956

Abstrakt

W latach 1945–1956, gdy nastąpiła nasilona indoktrynacja polityczna, doszło do utraty „pojęcia człowieka jako osoby o przyrodzonych, nienaruszalnych prawach osobowych, stworzono dla niego […] polityczne, prawne i kulturowe formy represji”. Przestrzeń życiowa była wyznaczona przez władze partyjno-państwowe narzucające „moralność socjalistyczną” i „stalinowski dyskurs o istocie ludzkiej”. Tych, którzy nie poddali się totalitarnej militaryzacji rzeczywistości, uznano za wrogów „ludowej ojczyzny”. Sowietyzacja kraju spowodowała opór patriotyczny i działalność konspiracyjną. Przeciwników „nowego ustroju” osądzano w majestacie „ludowego prawa” zgodnie z „formalnym kodeksem sądowym”. Wśród tej olbrzymiej rzeszy skazanych przez Wojskowe Sądy Rejonowe były kilkunastoletnie dziewczęta i bardzo młode kobiety oskarżone o udział w konspiracyjnych organizacjach niepodległościowych. Zdecydowały się one wspierać podziemny ruch oporu mimo stosowanych przez komunistyczny reżim cynicznych aktów zastraszania, tortur, wyroków śmierci i długoletniego więzienia. Źródłem ich siły były polskie tradycje patriotyczne oparte na idei rycerza bez trwogi i skazy, obrońcy ojczyzny, wierne hasłu: „Bóg, honor, Ojczyzna”.